woensdag 12 oktober 2011

De helse zoektocht naar het bij(na)baantje

Nog maar een kleine drie maanden en dan gaan we op reis. Reizen is op zijn zachtst gezegd een leuke bezigheid, maar kost wel geld. Wie een paar maanden wil reizen, zal dus moeten sparen. En om een beetje te kunnen sparen, zul je moeten werken (of een winnend staatslot in bezit hebben, maar dat komt bij mij helaas nooit voor). Toen ik begin juni te horen kreeg dat ik na de zomer nog maar een contract voor drie dagen zou krijgen, ben ik dan ook meteen fanatiek en vol goede moed begonnen met het zoeken naar een bijbaantje. Het hoefde niet per se een 'goede' baan te zijn, maar gewoon wat 'simpels' om voor twee dagen wat extra geld te verdienen. Niet zo moeilijk zou je denken. Nou, daar heb ik me toch lelijk op verkeken...

Het begon allemaal met mijn eerste sollicitatie bij de sauna waar ik regelmatig kom. Op de site had ik gelezen dat ze mensen zochten voor in de bediening. Zag er leuk uit, dus binnen een dag was een brief geschreven en verstuurd. Met een beetje geluk zou ik zelfs voor de zomer al aan de slag kunnen (dacht ik toen nog met mijn naïeve hoofd). Vrij snel werd ik inderdaad teruggebeld, maar wat bleek; ze zochten geen vaste mensen voor in de bediening, maar oproepkrachten voor af en toe in het weekend. De eigenaresse gaf aan dat het echt maar voor een paar uurtjes zou gaan en dat ze sowieso geen garanties kon geven, dus dat ging hem voor mij niet echt worden. Wel 'fijn' dat ze even meteen op de site hadden vermeld dat het om een oproepkracht ging. Had me weer een sollicitatiebrief kunnen schelen.

Maar goed, niet getreurd, de bijbaantjes liggen voor het oprapen, dus ik zal vast zo wat anders gevonden hebben. Bijvoorbeeld bij dat leuke café op het station. 'Enthousiaste bedieningsmedewerkers gezocht', stond er op de deur. De eigenaar was niet aanwezig, dus per mail mijn enthousiaste sollicitatie verstuurd. Een week later krijg ik bericht: 'Beste Meisje Nooit Genoeg, dank voor je leuke en uitgebreide sollicitatie. Helaas zijn we op dit moment al voorzien en zoeken we pas per september weer nieuwe mensen. Mocht je tegen die tijd nog interesse hebben, dan kan je natuurlijk altijd nogmaals contact opnemen.' Ehm...medio september zegt u? Waarom hangt er dan nu (begin juni) een briefje dat jullie personeel zoeken?!

Ja, dit klinkt misschien als een goede grap, maar bovenstaand geintje is helaas meer dan één maal bij mij uitgehaald. Zo had ik ook op de site bij een plaatselijke lunchtent gelezen dat ze mensen voor in bediening zochten. Maar nadat ik met c.v. en al meteen op de fiets was gesprongen om mijzelf van mijn beste kant aan te prijzen, kreeg ik als antwoord 'Ja, dat staat inderdaad op de site, maar dat hebben we er eigenlijk alleen op staan voor het geval we wél mensen zoeken. Het vinden van goed personeel als je het nodig hebt is vaak moeilijk, maar nu hebben we helaas hebben niemand nodig.' Dus..daar sta je dan met je goede gedrag.

Dan maar iets zoeken in de andere hoek. Schoonmaken. Daar zal toch wel werk in te vinden zijn? Lekker bezig zijn, prima uren en verdient vaak niet slecht. Ik zeg: geef mij die poetsdoek maar! Ja, dat denken dus meer mensen met mij. De twee bedrijven die ik had aangeschreven waren allebei voorzien (tenzij ik ergens in Leersum wilde poetsen, maar dat gaat zonder auto nogal lastig) en zelfs de schoonmaakpoule van het uitzendbureau zat vol! Sterker nog, van de drie uitzendbureaus die ik langs ben geweest was er slechts één die wel wat voor mij had: rijstwafels inpakken achter de lopende band (ik laat maar achterwege wat ik met dat aanbod heb gedaan).

En toen waren er naast de oproepkrachten en baantjes in de toekomst ook nog de vele bedrijven die überhaupt niets lieten horen op de brieven die ik ze heb geschreven. Kledingwinkels, warenhuizen, restaurants..Het is op de huidige arbeidsmarkt blijkbaar teveel gevraagd om in ieder geval netjes een reactie te geven wanneer iemand de moeite neemt om te solliciteren. Zo stond bij een lokale kroeg de hele zomer een  bord naast het terras met het bericht dat ze mensen zochten, maar denk je dat ik ooit wat heb gehoord op de twee mails die ik heb gestuurd en de keer dat ik langs ben gelopen om aan te geven dat ik per direct beschikbaar ben?

Daar waar ik voor de zomer nog dacht dat een bijbaantje zo gevonden zou zijn, begon ik tegen het einde van juli toch wel lichtelijk bezorgd te raken. Wat als ik straks toch niks zou vinden? Ik begon steeds wanhopiger te worden en voelde me - met zo'n 5 sollicitaties per week - inmiddels een ware 'sollicitatiehoer'. Bij ieder bedrijf dat ik in de buurt tegenkwam, onthield ik de naam en zocht op de site naar vacatures in de hoop dat ze daar net wél een baantje voor me zouden hebben.

Maar ook de Swirls, de La Place, de post en meerdere cateringbedrijven hadden niets voor mij te bieden. En dan heb ik het nog niet eens over de onbeschofte reactie van de bio-supermarkt of mijn groepssollicitatie (en afwijzing) bij de Zara, waar ik zo nog een apart blog aan zou kunnen wijden.
Ik heb op een gegeven moment zelfs al mijn principes opzij gezet om een gesprek aan te gaan bij een callcenter. Een baantje dat ik ooit enige tijd heb gedaan, maar waarvan ik altijd heb gezegd dat ik het nooit, maar dan ook nooit meer zou doen! Maar goed, een kat in het nauw maakt rare sprongen, dus zo zat ik een paar dagen later op gesprek met een gemaakte glimlach te vertellen dat ik het natuurlijk hartstikke leuk vind om goede doelen loten aan arme zielen te verkopen. Iedere vezel in mijn lichaam schreeuwde dat ik daar niet wilde zijn, dus het was uiteindelijk haast een geluk bij een ongeluk toen bleek dat ik om aangenomen te worden toch echt een training moest volgen, maar dat deze vier weken lang precies op de verplichte werkdag van mijn huidige baan viel.

Maarja, niet in het callcenter aan de slag, betekende ook nog steeds geen baan. En het was inmiddels toch al echt half augustus. De tijd begon te dringen...
Maar, zoals het wel vaker gaat, precies op het moment dat je denkt dat alles in de soep loopt en dat het je echt niet meer gaat lukken om wat te vinden, is daar ineens het verlossende mailtje: de bioscoop! Ik had er eind juni al gesolliciteerd, maar nu kreeg ik te horen dat ik ook op gesprek mocht komen. Na wat over en weer ge-mail voor een juiste datum, had ik in de laatste week van augustus een gesprek. En het was zowaar zelfs een erg leuk gesprek! Ik kreeg helemaal zin om aan de slag te gaan en was blij dat ik eindelijk een leuke en prima bijbaan had gevonden. Tekenen dat contract dus een aan de slag!

Niet dus...ik kreeg een aantal dagen later wel te horen dat ik aangenomen was, maar op dat contract moest ik nog even wachten. Dat 'even' werd één week, twee weken.. En toen ik na drie weken nog niets in mijn brievenbus had ontvangen, besloot ik toch maar eens polshoogte te nemen om te kijken hoe het ermee stond. Het antwoord: Sorry, om technische redenen (technisch? Is de printer stuk ofzo?) is het contract wat verlaat, wij vragen je nog even geduld te hebben. Mm..oké. Dat het inmiddels al half september was, dat was blijkbaar geen probleem. Zo gingen dus weer twee weken voorbij. Totdat ik afgelopen zondag een telefoontje kreeg: 'Hallo, met de bioscoop in Veenendaal. We wilden even melden dat je contract er medio (alleen dat woord al!) volgende week aan komt enne..nu we je toch spreken, we zitten vandaag een beetje omhoog; lijkt het je leuk om vanmiddag alvast een dienst te komen draaien?' Wacht even, dus ik wacht meer dan vier weken op mijn contract, had al die tijd al aan de slag gewild, maar nu het jullie goed uitkomt, mag ik ineens wel zonder contract aan het werk?! Ja, zo werkt het dus niet. Ik heb dus vriendelijk bedankt en vermeld dat ze dat contract ook niet meer hoefden op te sturen.

Ja, en nu zit ik hier dus. Half oktober en nog steeds zonder extra baan en dus extra geld. De hoop om nog wat te vinden heb ik - met nog maar twee maanden te werken - inmiddels opgegeven. Ik heb nog één ding uit staan, maar ook daar verwacht ik niet echt veel meer van.
En hoewel ik echt het gevoel heb dat ik er ontzettend veel aan heb gedaan om wat te vinden, kan ik me tegelijkertijd niet onttrekken van het knagende gevoel dat ik misschien toch te kritisch ben geweest. Wat nou als ik wél dat baantje bij de sauna meteen had aangenomen? Dan had ik inmiddels toch best wel wat uurtjes kunnen maken? Of wat als ik toch dat mondkapje had voorgedaan en gewoon met verstand op nul rijstwafels was gaan inpakken? En als ik de bioscoop nou niet had afgekapt?

Achteraf praten is altijd makkelijk, maar ik had van tevoren echt niet kunnen bedenken dat deze zoektocht op deze manier zou eindigen. Gelukkig gaat de reis door, ongeacht of er nu nog wat extra's op mijn pad komt of niet. En ach, mocht het niets meer worden, dan pluk ik in Nieuw Zeeland wel wat kiwi's extra. En vraag ik voor mijn verjaardag gewoon dat winnende staatslot!

1 opmerking:

  1. De bedrijven kennen je blijkbaar niet, anders hadden ze je allang aan MOETEN nemen. Maar dat het zo lastig is om moment, damn!
    Erik

    BeantwoordenVerwijderen