Durven te dromen en durven te doen

Dromen en plannen maken. Wie doet het niet? Iedereen heeft wel eens van die momenten waarop je denkt: 'goh, wat zou het toch gaaf zijn om voor mezelf te beginnen' of 'wat lijkt het me een keer tof om echt een mooie reis te maken'.
Dromen heten echter niet voor niets dromen. Hoewel er zeker genoeg zijn die ooit uitkomen, zijn er ook genoeg die de droomstatus nooit zullen overtreffen. Niet alleen omdat ze wellicht niet haalbaar of realistisch zijn, maar ook omdat het waarmaken van deze wensen vaak de nodige onzekerheid met zich meebrengt. En als er iets is waar wij in deze moderne maatschappij slecht tegen kunnen, dan is het wel het niet op voorhand weten waar we aan toe zijn. Wie zonder zorgen wilt leven, denkt aan de toekomst en neemt geen risico's. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Maar ja, wat is nog de uitdaging in het leven als alles al van tevoren vast ligt? Is het niet veel leuker om af en toe van die saaie snelweg af te rijden naar een zijweg en maar zien waar je uitkomt? Wie weet wat dat afgelegen zandweggetje aan mogelijkheden biedt! Bovendien kunnen we vaak wel leuk zeggen dat we alle zaken op een rijtje hebben, maar wat als daar onverwacht een stokje voor wordt gestoken? Er zijn de afgelopen anderhalf jaar genoeg mensen geweest die dachten zekerheid in een goede baan te hebben, maar door de crisis ineens op straat stonden. Of wat dacht je van een onverwachte ziekte, uit huis zetting of scheiding? Allemaal zaken waar we liever niet aan denken, maar die jou net zo goed als mij kunnen treffen. Weg zekerheid. Dag uitgestippeld plan.

Nu klinkt dit alles misschien een beetje pessimistisch, maar het mooie is, dat het dat eigenlijk niet is. Juist wanneer je je gaat beseffen dat het leven geen voorgeprogrammeerde tijdreis is en dat er altijd risico's zullen zijn, kan je de stap nemen om dromen om te zetten in daden. Want, zeg nou zelf, wat is uiteindelijk het belangrijkst in het leven? Niet een mooie auto, een groot huis of de nieuwste gadgets (althans, niet voor mij). Het zijn de ervaringen die het hem doen, niet de spullen. Mooie spullen vergaan, maar mooie herinneringen blijven. En mijn streven is, om gedurende mijn leven zoveel mogelijk mooie herinneringen te verzamelen. Hier, of ergens anders, dat maakt niet uit. Ik wil alleen geen spijt krijgen of over tien jaar roepen 'ik wou dat ik...'. Want wie weet hoe het leven loopt? Ik in ieder geval niet. Het enige dat we hebben is het verleden en het enige dat we weten is het 'nu'. Daar zullen we het dus mee moeten doen en daar zullen we ook in moeten leven (hoe moeilijk dat soms ook is).

En daarom, alle onzekerheden ten spijt, hebben vriendje nooit genoeg en ik het besluit genomen onze droom waar te maken. Ondanks dat we niet weten of we na de zomer nog een baan hebben, we er maar van uit gaan dat we tegen die tijd nog steeds bij elkaar zijn, we hopelijk genoeg kunnen sparen en er twee dagen geleden nog een aardbeving op de plek van bestemming heeft plaatsgevonden... Ondanks dit alles, gaan wij het gewoon DOEN! En dus vertrekken wij op 2 januari 2012 via Tokyo naar Nieuw Zeeland, om daar voor ongeveer 4 maanden te reizen, werken, backpacken en leven. De tickets zijn inmiddels geboekt, dus het gaat nu echt gebeuren. Droom wordt realiteit. Eng? Ja. Spannend? Ja. Leuk? JA! Want ik weet uit ervaring: het waarmaken van die droom, daar weegt geen zogenaamde zekerheid tegenop. Ik zeg: 'Konichiwa' Japan en 'Kia Ora' Nieuw Zeeland!

Als je haar maar goed zit

Het is ooit begonnen ergens halverwege de tweede brugklas. Daar waar ik tot die tijd altijd met lang haar tot over mijn schouders had rondgelopen (al dan niet in een paardenstaart, links, rechts of midden op mijn hoofd, met bijbehorende strikken en frutsels erin), besloot ik ineens dat er maar eens een stuk vanaf moest. Het was tijd voor wat anders en met anders bedoelde ik niet de tien centimeter die mijn moeder er op mijn verzoek vanaf knipte. Nee, na jaren te zijn 'bijgepunt' door mams wilde ik naar een échte kapper. Zo een die niet alleen knipt maar ook kleurt. Want dat is wat ik wilde: haar tot mijn kaaklijn en vier blonde highlights (heel erg eind jaren '90). Zo gezegd, zo gedaan. Op vakantie in Friesland mocht ik in het vakantiedorp naar een echte kapper en stapte ik drie uurtjes later met een nieuwe coupe en een big smile de deur uit. Mijn veranderende haar verslaving was geboren...

'Jij en je haar', zucht mijn moeder wel eens, 'het is ook nooit goed'. Hoewel ik het hier niet helemaal mee eens ben (mijn haar zit op dit moment eigenlijk best heel erg leuk), heeft ze wel een beetje een punt. Sinds die ene echte knipbeurt in dat Friese dorp, is mijn haar namelijk nooit meer hetzelfde geweest. Tenminste, bijna nooit.
Qua kleuren heb ik inmiddels bijna de hele regenboog wel gehad. De blonde highlights waren slechts een opwarmertje voor alle andere experimenten die daarop volgde. Zo werd blond al snel roze, experimenteerde ik wat met paars en rood, om daarna mijn gehele coupe van donkerbruin naar zwart te laten gaan (met de ene keer een blauwe en dan weer een aubergine kleurige gloed). Toen ik ook daar op was uitgekeken, liet ik het voor de verandering eens uitgroeien naar mijn natuurlijke kleur (die ik inmiddels al zeker 10 jaar niet meer had gezien), om daarna weer heel erg snel weer te verlangen naar blond. Platinablond wel te verstaan. Met peroxide had ik immers nog niet eerder gespeeld.

Maar niet alleen de kleur van mijn haar heeft de afgelopen jaren verschillende fasen doorlopen. Ook de lengte   van mijn coupe veranderde met de seizoenen mee. Van kaaklijn lang, tot enkele centimeters kort en alles er tussen in. Zonder pony, met pony, rechte pony, schuine pony. You name it, I had it.
Alleen terug naar lang, daar heb ik me nooit meer aan gewaagd. In ieder geval niet met mijn eigen haar. Het leuke aan kapsels is namelijk, dat je niet persé je eigen haar nodig hebt om er iets leuks van te maken. Nephaar noemen ze dat. Of extensions. En ja, ook die heb ik gehad. Sterker nog, ze zitten er nu zelfs in! Het is de ideale uitvinding voor mensen zoals ik. Kapsels die onmogelijk werden gedacht, kunnen ineens toch werkelijkheid worden. Van kort haar naar een volle bos krullen? Geen probleem! Dreads zonder dat je haar daarna moet worden afgeknipt? Geen probleem! Afro vlechtjes ondanks dat je geen afro haar hebt? Geen probleem! Het enige dat je nodig hebt is wat bossen haar en iemand die daar een beetje handig mee is (in mijn geval mijn zusje - lucky me!)

Nu zou je natuurlijk kunnen denken...waarom zoveel verschillende coupes? Wat is er nu zo leuk aan om steeds met een ander kapsel rond te lopen? Tja, wat kan ik hier nu voor zinnigs op zeggen. Zoals de een blij wordt van iedere dag een andere outfit of een gat in de lucht springt bij de nieuwste gadgets, zo vind ik het leuk om af en toe eens een beetje te experimenteren en te kijken wat een andere coupe met mij doet. Ik voel me namelijk heel anders wanneer ik kort blond haar heb, dan wanneer er lange extensions in zitten. Mijn bui bepaalt mijn coupe (en mijn coupe soms overigens ook mijn bui - ik kan heel slecht tegen bad hair days!). Mijn haar is een onderdeel van wie ik ben en als ik alle kapsels bekijk die ik door de jaren heen heb gehad, dan kan ik niets anders concluderen dan dat ze laten zien, wie ik op dat moment was, waar ik mee bezig was en hoe ik me toen voelde. Ok, niet helemaal natuurlijk (komt wel erg zweverig over zo!), maar het is wel een deel van wie ik ben.

Bijkomend voordeel overigens van die steeds wisselende gedaantes, is dat mijn vriendje nooit op mij uitgekeken raakt. Nog voordat hij ook maar gewend is aan het een, verras ik hem alweer met wat anders. Een man had nog nooit een blonde bimbo en een zwarte lolita achter elkaar in hetzelfde bed, zonder dat er ook maar sprake was van vreemdgaan. Moet je overigens wel een vriendje hebben die een beetje openstaat voor experimenteren. Niet iedere liefde kan het waarderen als je na een vakantie in Thailand ineens terugkomt met een grote bos dreads op je hoofd!

De mensen in mijn omgeving zijn het inmiddels wel gewend. Het meisje en haar coupe. Ze schrikken inmiddels nergens meer van. Zoals sneeuw hoort bij winter, zo hoort nieuw haar bij meisje nooit genoeg. De strijd tegen de 'verslaving' heb ik inmiddels opgegeven. Voor mij geen drugs of overmatig alcohol. Als je haar maar goed zit, dan kom je de dag wel door!

Typisch gevalletje van wintertenen

Het leven zit vol verrassingen. En soms kunnen bepaalde zaken een andere uitslag hebben dan verwacht.
Zo werd ik een tijdje geleden terug wakker met een pijnlijk gevoel bij mijn kleine teen. Ik had al een paar dagen het gevoel dat mijn schoenen een beetje aan het knellen waren, maar had hier verder geen aandacht aan geschonken. Dit keer kon ik het gevoel echter niet meer negeren (je bloed voelen kloppen op zo'n klein oppervlak is geen aanrader kan ik je zeggen!), dus besloot toch maar eens een nadere inspectie uit te voeren. Wat bleek...Waar eerst nog altijd een lief schattig klein teentje als hekkensluiter mijn linkervoet sierde, zat nu ineens een dik rood monstertje, dat meer weg had van een klein worstje dan van een kleine teen. Mmm..dat kan niet helemaal goed zijn!

Maar ach, zo nuchter als ik ben, dacht ik...zal vast wel een kleine ontsteking zijn. Beetje poedelen in een sodabadje en het is zo weer over. Dat inmiddels ook de ringteen aan mijn rechtervoet dezelfde proporties begon aan te nemen, dat probeerde ik gewoon te negeren. Net zoals het feit dat de knellende pijn overdag 's nachts vooral uitmondde in erge jeuk. Gewoon een infectie, gaat vanzelf wel weer over!

Nadat ik inmiddels al meer dan anderhalve week met - wat ik dacht - een tweetal ontstoken tenen rond te hebben gelopen, besloot ik onder lichte dwang van vriend en moeders ('Het is niet normaal dat je daar nu al zo lang mee loopt. Zon ontsteking moet je niet te licht nemen!') toch maar eens een bezoekje aan de dokter te brengen. Niet dat ik het zelf nou direct zo nodig vond (ze ziet me aankomen met mijn teen!), maar toegegeven, een beetje irritant was het wel.

Eenmaal aangekomen bij de dokter, mocht ik - zoals dat bij dokters gaat - plaatsnemen in een ongemakkelijke stoel en vertellen 'wat eraan scheelde'. Ik legde het verhaal van mijn kleine monsterteentjes uit en nog niet eens uitgesproken, vroeg mevrouw de dokter al aan mij: 'Heb je misschien last van wintertenen?' -'Ehh..pardon?' 'Wintertenen', antwoordde de dokter. -'Nou, ik heb inderdaad wel eens last van koude voeten', antwoordde ik, 'maarreh..wintertenen?'. Is dat überhaupt wel een aandoening? Het klonk mij namelijk nogal belachelijk en ongeloofwaardig in de oren.
 Eenmaal op de behandeltafel, ontdaan van schoenen en sokken, werd de diagnose al snel bevestigd. Typisch gevalletje van wintertenen, was de conclusie. Nou, daar was ik mooi klaar mee. En nu? Wat doe ik hiertegen? Heeft u misschien ook een zalfje ofzo? Nee, zalfjes of andere medicijnen bestonden er niet. 'Goed warm houden en wachten tot het voorjaar wordt', luidde het advies.

En zo stond ik vijf minuten later weer buiten. Een vermeende ontsteking armer, maar een stel sullige wintertenen rijker. Win-ter-te-nen. Hoe meer ik erover nadacht, des te meer ik het vond klinken als een of andere 'middeleeuwse' ziekte. De opmerking 'Hebben niet alleen óude mensen dat?' van mijn moeder droeg hier nog een extra steentje aan bij (en bedankt mam!). Van een hippe jonge meid, werd ik ineens getransformeerd in een bejaarde oma, met dikke worstentenen, gehuld in schoenen met brede, ronde neuzen. So far voor mijn imago!

Gelukkig wordt een nadeel vaak wel vergezeld door een voordeel, en hebben zelfs wintertenen zo hun positieve kanten. Zo kan ik nu ongestoord iedere avond mijn koude pootjes tegen de warme exemplaren van vriendje aandrukken ('De dokter zei dat ik ze goed warm moest houden!') en heb ik een goede reden om komende winter een warm oord uit te kiezen om te kunnen overwinteren.
Kijk, dat geeft al een heel ander beeld. Misschien vind ik het eigenlijk best wel 'cool' die wintertenen van mij!