donderdag 27 januari 2011

De grootste criticus ben je zelf

‘Je moet het jezelf niet zo moeilijk maken’, zei mijn vriendje laatst tegen mij. 'Je maakt de dingen vaak zwaarder dan ze zijn'.
Tja, wat moest ik hier nu op zeggen? Tegenargumenten opgooien, het negeren of zeggen dat ik met al dat gewicht juist spierballen probeer te kweken? Ik had het graag willen doen, maar eerlijk gezegd kon ik niet anders dan hem gelijk geven. Hoe graag ik zijn woorden ook zou willen tegenspreken, hij had wel een punt: Ik maak het mezelf inderdaad vaak knap lastig.

Een van de problemen die ik heb, is namelijk dat ik nogal eens de neiging heb om voor anderen te denken. Niet in de zin van dat ik het beter weet of dat ik zinnen voor anderen invul. Nee, mijn hoofd draait vaak overuren met gedachten van wat anderen wel niet van mij zullen denken of hoe ze bepaalde acties of uitspraken van mij interpreteren. (En geloof me, vaak kom ik er in die zelfverzonnen gedachten niet positief vanaf.) Tel daar nog eens een flinke dosis verantwoordelijkheidsgevoel en een vleugje perfectionisme bij op en je hebt wat ik noem een complexe cocktail met een scherpe afdronk, die een kater van vermoeiende gedachten achterlaat. Niet echt een drankje om flink mee door te zakken.

Neem bijvoorbeeld het nieuwe hardloopclubje waar ik een aantal weken terug bij ben gestart. Nadat ik tot nu toe eigenlijk altijd alleen had getraind, leek het mij - nu ik een die hard fulltime werker ben - wel fijn om samen met een groep wat gerichter te kunnen trainen. Vol goede moed sloot ik mij dus aan bij deze gezellige club recreatielopers, waarbij, naast het trainen, ook vooral de 'vrijblijvendheid' in hoog vaandel staat. Eén keer trainen, drie keer trainen, om de week trainen: het maakt hier allemaal niet uit. Lekker vrij gevoel zou je dus zeggen. Ware het niet, dat je bij mij niet echt hoeft aan te komen met de term vrijblijvendheid. Driemaal trainen was mijn voornemen. En dan niet bij de langzame lopers, maar bij het fanatieke groepje. Het leek me immers ook een uitdaging om eind van dit jaar een marathon te lopen. (Ja, dat was ik nog even vergeten, maar de lat hoog leggen, daar heb ik ook wel een handje van.)
Maar ja, toen werd ik flink verkouden en liep ik daarbovenop ook nog eens een kuitblessure op. Nog geen twee weken lid, moest ik dus al meteen verstek laten gaan. En dat terwijl ik normaal gesproken nooit wat heb! ‘Balen’, zouden de meeste mensen zeggen. ‘Niets aan te doen’, werd er gesproken. Nou, niet als je mijn naam draagt. Hoewel ik natuurlijk niet voor de lol met stijve spieren rondliep en er ook helemaal niks aan kon doen, voelde ik me toch een partij schuldig! Want wat zouden ze nu wel niet van me denken? Net begonnen met grote verhalen en nu al aan het afhaken met stomme smoesjes. Lekkere eerste indruk maak je dan! Ik zat er dan ook behoorlijk mee in mijn maag en voelde me een echte ‘Sjaak Afhaak’. Niet echt bevorderlijk voor je humeur kan ik je zeggen.

En als dat nou het enige was...

Helaas kunnen ook de kleinste dingen mijn hoofd helemaal in de adhd-stand zetten. Kom ik wel leuk over, had ik dat nou echt moeten zeggen, doe ik mijn werk wel goed? Allemaal vragen waar ik tot in de kleine uurtjes over kan piekeren. En hoewel ik begrijp dat niemand perfect is en niemand alles kan, lijk ik hier soms toch naar te willen streven. Ik wil het allemaal, maar tegelijkertijd is niets ooit goed genoeg (hé, ik heb niet voor niets 'meisje nooit genoeg' als pseudoniem genomen). Wat goed kan, kan beter en wat beter kan, kan best. De lat ligt altijd net iets hoger dan waar ik bij kan. Zelfs met een trap lijk ik er soms nog mijlenver vandaan te zitten.
En heus, ook ik weet wel dat dit alles nergens op slaat en dat al deze piekerzaken allemaal relatief zijn. Want, waar maak ik mij in godsnaam druk om?! Op een schaal van 1 tot 10, scoren mijn 'problemen' zeker een dikke -10. Maarja, laat dat mijn verstand mijn gevoel maar eens wijsmaken.


Soms zou ik dan ook wel eens willen dat er een uit-knop op mijn hersenen zat. Of in ieder geval een relax en relativeermodus, die mij kan doen inzien dat al dat zinloze gepieker alleen maar energie kost en uiteindelijk nergens voor nodig is. Want naast dat ik a) helemaal niet voor anderen kan invullen wat zij over mij denken, zou dit b) ook helemaal niets moeten uitmaken, want de enige waar het uiteindelijk om draait ben jij zelf en de naaste personen die echt om je geven. Those who mind don't matter and those who matter don't mind.

Dus weg met die gewichten en de heavy cocktails. Weg met de stuiterballen in mijn hoofd. Vanaf nu ga ik voor licht en luchtig. Een scheutje relativeer met een vleugje ontspanning. Kijk, dat drinkt lekker weg.



1 opmerking:

  1. mooie tekst, Sanne!
    Bijzonder om je op deze manier beter te leren kennen. Hele herkenbare dingen ook, alsof we allemaal door deze fase heen moeten op een bepaald punt in ons leven.
    Maar geloof me als je begint om je gedachtes minder serieus te nemen dan wordt je leven een stuk lichter.
    Groetjes Moniek

    BeantwoordenVerwijderen