dinsdag 25 september 2012

Een onverwacht treinontbijt

Het is dinsdagochtend iets voor achten.
Op het station van Veenendaal Centrum sta ik te wachten op mijn trein richting Utrecht.
Nog ietwat slaperig stap ik de achterste coupé in en nestel mij op mijn vaste plekje.
Tas op schoot, krantje erbij en dan aan mijn dagelijkse bakje yoghurt met muesli. Zelfgemaakt in een kek Tupperware bakje, met een mooie glimmende lepel.

Een station verder komt een jongen naast mij zitten.
Hij ziet mij in de weer met mijn ontbijt, glimlacht en zegt: ‘Eet smakelijk’.
Ik knik vriendelijk terug, zeg dankjewel en ga weer verder met mijn ontbijtritueel.
De jongen blijft echter geïntrigeerd naar mijn plastic bakje met vloeibare substantie kijken.


‘Goh’, zegt hij aarzelend, ‘dat heb ik nou nog nooit gezien. Ik bedoel, ik zie wel eens mensen yoghurt uit zo’n knijpding eten in de trein. Maar zo uit een bakje met een lepel? Nee, dat nooit.’
‘Tja, voor alles moet een eerste keer zijn’, antwoord ik. ‘Maarre…niet om het een of ander, zóiets heb ik dan nog nooit in de trein gezien’, zeg ik wijzend met mijn lepel naar de XXL-broodtrommel die de jongen ondertussen uit zijn rugtas heeft gehaald.
De broodtrommel die de jongen op schoot heeft gelegd is eigenlijk geen trommel meer te noemen, maar eerder een vierkante plastic voederbak die tot de nok toe is gevuld met bruine boterhammen en belegde bolletjes.

Een beetje betrapt kijkt de jongen mij aan. ‘Ik heb geen lintworm hoor, als u dat misschien denkt.’
‘Gewoon gezonde trek?’, gok ik.
‘Juist ja, gewoon gezonde trek.’
De jongen neemt een grote hap uit een van zijn vele boterhammen.
‘En waar komt die grote trek dan vandaan?’, vraag ik. ‘Fysieke baan, drukke studie?’
‘Nee, ik loop stage op dit moment. Ik zit in mijn laatste jaar van de studie commerciële economie en hoop hierna aan de slag te gaan als vertegenwoordiger.’
‘Ja, dan kun je wel wat boterhammen gebruiken.’
De jongen glimlacht.

Een tweede boterham wordt uit de trommel gevist. Wat ik dan voor werk doe, vraagt hij.
Ik vertel dat ik op dit moment tijdelijk werk heb ik de cultuursector. Niet de meest ideale baan, maar in deze tijden heb je als werkzoekende weinig te kiezen.
‘Maar als u dan een droombaan zou mogen kiezen, wat zou dat dan zijn?’
Ik vertel hem dat ik graag zou willen schrijven. Iets in de journalistiek misschien. Of op een communicatieafdeling. ‘Maarja, ook daar is op dit moment niet veel brood mee te verdienen. Helemaal niet als je zo’n grote lunchtrommel als die van jou moet vullen!’
‘Vandaar die yoghurt?', grapt de jongen.
‘Juist. Vandaar die yoghurt.’

Inmiddels begint mijn eindstation te naderen. Trommels en bakjes worden weer opgeborgen. De laatste kruimels worden afgeveegd.
De jongen merkt op dat we ons nog niet eens fatsoenlijk aan elkaar hebben voorgesteld.
‘Aangenaam’, zegt hij, ‘ik ben Jeroen.’
Ik schud zijn hand.
‘Dag Jeroen, ik ben Meisje Nooit Genoeg.’
Jeroen lacht. Die naam vindt hij wel passen bij iemand met een bakje yoghurt.
Terwijl ik aanstalten maak om op te staan vraagt Jeroen hij misschien nog ergens iets van Meisje Nooit Genoeg kan lezen.
‘Ja hoor, dat kan’, antwoord ik. ‘Maar alleen als ik dan ook iets over jouw broodtrommel mag schrijven.’
Dat vindt Jeroen prima.

Zo gezegd, zo gedaan.
De trein stopt, ik stap uit. Waar een klein bakje yoghurt al niet toe kan leiden!
Aan mijn krantje ben ik niet meer toegekomen, maar dat is voor deze keer niet zo erg. Zo vaak maak je tegenwoordig immers geen spontane gesprekken meer mee in de trein.

Dus Jeroen, als je dit leest: ik hoop dat de boterhammen hebben gesmaakt. Bedankt voor het gezellige gesprek en succes met de rest van je stage!

3 opmerkingen:


  1. Volgens mij was je terug reis sávonds ook wel leuk voor je blog [ boom op het spoor].
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Haha, grappig zeg om dit zo te lezen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Haha, wat grappig. Ik zie dat je er ook weer een nieuwe volger bij hebt, met een heel grote lunchtrommel! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen