Let's get married? Nou, zo dus zeker niet!

Zaterdagavond. Na een heerlijk dagje met mijn mams in de sauna, plof ik voordat ik richting huis ga, nog even gezellig bij mijn ouders op de bank. Net zoals bij velen huishoudens staat de televisie aan en zetelt men zich voor een gezellig potje 'zaterdagavond televisie'. Kopje koffie, koekje erbij, schoentjes uit, lekker nestelen op de bank. Laat het vermaak maar komen!
Het 'hoofdgerecht' van vanavond? 'Let's get married'; het nieuwe studioprogramma van Winston Gerschtanowitz, waarin twee koppels strijden om hun droombruiloft. Door middel van spelletjes, vragen en punten van van het publiek, wordt bepaald wie het winnende koppel is en nog diezelfde dag in de studio mag trouwen (met - jawel - meneer Gerschtanowitz als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand).

Nu is er op papier op zich niets mis met het concept van bovenstaand programma. Sterker nog, het doet in eerste instantie vooral erg denken aan een vernieuwde versie van 'Ron's Honeymoon Quiz'. Strijdende stellen die alles op alles inzetten (zelfs hun familieleden) om als het winnende bruidspaar uit de bus te komen. Lachen, gieren, brullen met af en toe een traan. Een beter format voor kneuterige zaterdagavond televisie kun je niet krijgen, toch?

Hoe komt het dan toch dat ik vrijwel vanaf de eerste minuut van dit programma met grote verbazing en gekromde tenen heb zitten kijken? Nee, oplettende lezer, dat komt niet omdat ik een hekel heb aan bruiloften (dat werd uit eerdere posts nog wel eens ten onrechte geïmpliceerd). Of doordat ik niet tegen een beetje sentiment kan (ik huilde vroeger al bij Pipi Langkous). Zelfs het feit dat ik al bijna een jaar zonder tv leef en dus weinig van dit soort programma's tegenkom, kan niet de reden zijn dat juist bij dit programma mijn haren letterlijk rechtovereind gingen staan.
Nee, het punt waar ik over viel heeft alles te maken met de manier waarop menselijke emoties steeds vaker op een goedkope manier worden gebruikt, ingezet en tentoongesteld. Want lieve mensen, als ik dit programma toch met twee woorden zou moeten samenvatten, dan is dat wel een sterk staaltje van: sentimentele uitbuiting.

Het begon al met het aanzoek. Immers, wie wilt trouwen moet gevraagd worden en bij zo'n emotionele gebeurtenis zijn Winston en zijn cameramannen maar al te graag bij. Op zich erg leuk natuurlijk om het programma op deze manier in te leiden, ware het niet dat met deze filmpjes het echte spel meteen is gestart. Want jawel, lieve kijkers, we pinken niet alleen een traantje weg bij deze - door het programma geregisseerde - aanzoeken, maar de 'jury' in het publiek mag ook nog eens stemmen welk aanzoek zij het mooist vonden. Wordt het koppel A met hun stoere James Bond-actie, of toch koppel B met het romantische aanzoek op het strand? Wie de meeste stemmen voor zich weet te winnen, wint de ronde en ik hoef jullie denk ik niet te vertellen welk koppel dat in dit geval was.

Gelukkig staan beide koppels er niet alleen voor. Naast dat ze namelijk zichzelf tentoonstellen door middel van emotionele liefdesverklaringen die ze elkaar voorlezen (en waarbij - natuurlijk - wederom punten gescoord kunnen worden), worden ook naaste vrienden en familie - al dan niet vrijwillig - in het spel betrokken.
Zo is daar de super-tranentrekkende-ronde waarin de brides-to-be een zelfgeschreven brief voorlezen aan hun ouders. Nog voordat de eerste zin is uitgesproken biggelen de eerste tranen al over de wangen en wordt er vol emotie verteld hoeveel zij als ouders wel niet betekend hebben en dat ze toch altijd zo'n groot voorbeeld zijn geweest. Het einde van de brief is door al het gesnotter op het laatst amper nog te volgen, maar hé, dat maakt in dit geval natuurlijk niet uit. Wie jankt die scoort, dus ik zeg: rijkelijk laten vloeien die tranen! Geen gemaar, huilen moet je! Al pers je er nog maar een extra uit voor het beeld. Je moet er wat voor over hebben om je droombruiloft te winnen.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik überhaupt niet snap waarom je ten overstaande van heel Nederland in een studio op televisie zou willen trouwen, maar dat mag natuurlijk iedereen voor zichzelf bepalen. Wat de droombruiloft is van de een, is immers de grootste verschrikking voor de ander. Waar ik echter met mijn hoofd echt niet bij kan, is dat je er zelf bewust voor kiest om onder het toeziend oog van meer dan een miljoen Nederlanders vrijwel je hele liefdesleven als een soort goedkoop spel-element bloot te leggen. Alles is te zien, niets is nog persoonlijk. Dan moet je wel echt heel graag die bruiloft willen winnen.

En dan win je; wat dan? Ja, je krijgt een jurk, de ringen, een feest en een huwelijksreis cadeau. Heel fijn natuurlijk - een bruiloft kost immers een klap met geld -, maar wat als je nou niet op die locatie wilt feesten en Dubai de laatste plek is waar je je wittebroodsweken wilt vieren? Ja, dan zit je toch mooi met de gebakken peren. Wie onder het toeziend oog van Winston en zijn camera's trouwt, dient ook de rest van de bruiloft in het keurslijf van sponsors te vieren (je zou er bijna een traantje om laten).
Nee, hoe mooi, groots en gratis dit alles ook mag klinken, laat mij in dit geval maar gewoon lekker zelf sparen voor bruiloft, waarbij ik zelf mag kiezen wie mijn emotionele uitingen mag aanhoren en waarbij de enige punten die verdeeld kunnen worden, grote punten taart zijn.

Voorlopig in ieder geval geen sentimentele hutspot meer voor mij. Ik heb mijn portie zaterdagavond televisie wel even gehad. Let's get married? Nou, op deze manier zeker niet!