vrijdag 10 juni 2011

Over stoute schoenen en ludieke sollicitaties

Omdat ik na de zomervakantie (ja, ik heb schoolvakanties op mijn werk - wat een luxe!) wat minder dagen krijg toebedeeld, ben ik op dit moment druk op zoek naar een aanvullend baantje (wie nog wat weet voor 12-16 per week, let me know!). Wie een paar maanden naar Nieuw Zeeland wil, zal immers ook de spaarrekening goed moeten blijven spekken! Hoewel ik er niet van uit ga dat ik voor zo tijdelijk echt een 'goede' baan kan vinden, ben ik voornamelijk aan het solliciteren op wat 'simpelere' baantjes. Niet in de laatste plaats omdat het mij ook wel lekker lijkt eens een keer wat anders te doen dan de hele dag achter de computer zitten.

Er was echter één functie waarvoor ik in dit geval een uitzondering wilde maken. Al sinds ik weer terug in Veenendaal woon, lijkt het me namelijk een uitdaging om voor de plaatselijke krant te schrijven. Ten eerste om te kijken of ik echt wat met mijn schrijfambities kan en wil doen, maar ook om meer mee te krijgen van de plaats waarin ik nu woon. Maarja, met een drukke fulltime baan en ook nog een sociaal leven te onderhouden, was het hier tot nu toe nog niet van gekomen. Ik had hier en daar wel een klein ideetje, maar wuifde dat ook weg onder het mom van 'ze zullen er vast toch niets mee doen'.

Tot afgelopen week. Met de banenzoektoch wilde het nog niet echt lukken en al denkend waar ik nu toch eens op zou solliciteren, kwam ineens weer die lokale krant terug in mijn hoofd. Na een beetje wikken en wegen (kan ik dit wel, schrijf ik wel goed genoeg etc.) besloot ik gewoon de stoute schoenen aan te trekken en een brief te sturen. Geen gewone brief natuurlijk, maar een brief in de vorm van een artikel (je wilt immers voor de krant schrijven of niet!) Zo gezegd, zo gedaan. Het artikel is geschreven, de mail is verstuurd. Nu is het afwachten. Op een afwijzing of toch...? We zullen zien. Ik zeg altijd: wie niet waagt, die niet wint. En ach, anders kan ik nog altijd krantenbezorger worden.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------


'Wie niet waagt, die niet wint'

VEENENDAAL – Een journalistieke opleiding heeft ze niet. Wél de drive om te leren en het lef om de sprong te wagen. Schrijven is wat ze wil en waarom zou ze deze droom niet nastreven? ‘Ik heb altijd geleerd om de uitdaging aan te gaan en niet bang te zijn om nieuwe kansen te grijpen.’ En ook al pakt niet altijd alles uit zoals je het wilt: ‘Nee heb je, ja kun je krijgen.’

Tot voor kort had ze er nooit zo bij stil gestaan. Schrijven vond ze altijd wel leuk en voor opstellen schrijven draaide ze haar hand nooit om. Maar waarom ineens de ambitie om echt wat met dat schrijftalent te gaan doen? Meisje Nooit Genoeg weet het zelf ook niet zo goed. ‘Zoals veel mensen van mijn leeftijd op een gegeven moment hebben, kwam ik vorig jaar op een punt dat ik dacht: wat vind ik nou eigenlijk echt leuk? Wat geeft mij energie, waar word ik vrolijk van? Toevalligerwijs kwam net op dat punt een literaire prijsvraag langs, waar ik impulsief besloot aan mee te doen. Gewonnen heb ik niet, maar het plezier dat ik daaruit haalde was zo groot, dat ik dacht: waarom niet eens kijken of ik hier wat meer mee kan doen?

’En zo solliciteerde Meisje Nooit Genoeg  bij een lokale omroep in Nijmegen (waar ze op dat moment woonde en cultuurwetenschappen studeerde) en startte ze online haar eigen blog. ‘Ik vond het in het begin beste eng om mijn zelfgeschreven stukken zo open en bloot aan iedereen te tonen, maar besefte ook dat dit de enige manier was om uit te vinden wat andere mensen van mijn schrijfsels vonden.’

Gelukkig bleken de reacties al snel positief en kwam ze er ondertussen als redacteur bij de Nijmeegse omroep ook achter hoe leuk het kan zijn om het nieuws uit je eigen omgeving te verslaan. ‘Voorheen kwam ik in Nijmegen nooit verder dan de universiteit, de supermarkt of de stad. Als redacteur en verslaggever kwam ik echter ineens overal en kwam ik in aanraking met mensen en nieuwtjes waar ik anders nooit weet van had gehad. Ik deed verslag op de meest gekke plekken en leerde werkelijk een andere kant van mijn woonplaats kennen.’

Het is dan ook door deze ervaring dat Meisje Nooit Genoeg  onlangs heeft besloten om ook in haar huidige woonplaats Veenendaal een bijdrage te willen leveren aan het lokale nieuws. ‘Nu ik na mijn studie vanwege werk weer in Veenendaal ben komen wonen (tijdens haar middelbare schooltijd woonde Sanne ook al in Veenendaal – red.), lijkt het mij een geweldige kans om mijn schrijfambities te koppelen aan mijn wens en nieuwsgierigheid om meer te weten te komen over de plek waar ik woon.’ Vandaar dat ze haar stoute schoenen aantrok en een open sollicitatie stuurde naar de Veenendaalse Krant.

Of ze aangenomen wordt, weet ze niet: ‘Ik ben mij ervan bewust dat veel mensen goed kunnen schrijven. Bovendien heb ik geen journalistieke opleiding afgerond of een dik portfolio aan artikelen om te laten zien. Het zou dus zomaar kunnen dat ze denken: voor jou tien anderen.’

Wat Meisje Nooit Genoeg  volgens haarzelf wél heeft, is een stevige portie ambitie en flinke dosis doorzettingsvermogen. Bovendien denkt ze dat een jong fris iemand ook een waardevolle aanvulling kan zijn op de krant zoals die nu is. Niet dat er nu iets mis is, maar ruimte voor nieuwe inbreng moet er altijd zijn. En van die nieuwe ideeën heeft ze er zelf genoeg. Zo lijkt een wekelijkse column over haar leven en bevindingen als jonge Veenendaalse haar wel wat, of een rubriek genaamd ‘Nieuwsgierig Aagje’ waarin markante personen worden geïnterviewd en een kijkje wordt genomen op plekken waar je normaal gesproken zo langs fietst.

‘Maar gewoon een plekje op de redactie zal ik ook zeker niet afslaan’, aldus het ideeën spuiende Meisje Nooit Genoeg . ‘Ik heb nog veel te leren op het gebied van interviewen en het schrijven van artikelen, dus wat dat betreft ben ik al heel blij met iedere kans die ik krijg.’ Of ze die kans zal krijgen?: ‘De tijd zal het leren. Ik wil in ieder geval tegen mijzelf kunnen zeggen dat ik het wel gewoon heb geprobeerd en geen spijt krijgen van de dingen die ik níet heb gedaan. Want zoals het bekende spreekwoord luidt: Wie niet waagt, die niet wint.’

Meisje Nooit Genoeg, 9 juni 2011

2 opmerkingen:

  1. Hermy uit Soedan10 juni 2011 om 11:55

    Met plezier gelezen en wat mij betreft mag je worden aangenomen. maar ja vaders zijn meestal bevooroordeeld over hun dochters. En trots!!!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Helaas, geen baan, maar toch een leuke reactie van de Veenendaalse krant:

    Bedankt voor uw open sollicitatie. Op dit moment hebben we helaas geen vacature op dit gebied, maar ik ben wel zo vrij uw artikel en cv in onze map op te slaan. Voor het geval we in de (nabije) toekomst wel ergens ruimte hebben om iemand aan te nemen.

    Het artikel ziet er overigens goed uit, lekker vlot geschreven.

    BeantwoordenVerwijderen