En ineens besef je: ik word volwassen..

Samenwonen, trouwen, baby's krijgen.

Daar waar ik tot voor kort altijd dacht dat bovenstaande zaken nog héél veer van mij af stonden en vooral behoorden tot het leiden van een 'volwassen' leven, begin ik om mij heen langzaam te merken dat deze fase ineens al veel dichterbij is dan gedacht. Twee getrouwd, twee verloofd, ééntje zwanger en een hele rits - mijzelf inbegrepen - samenwonend. Was ik een half jaar geleden nog in de veronderstelling dat we allen voor eeuwig jong en onbezonnen zouden blijven, besef ik me ineens dat ook wij volwassen worden (al dan niet zijn) en de dingen gaan doen zoals dat 'hoort te gaan'. En dan komt inderdaad de onvermijdelijke vraag...who's next?

Nou weet ik één ding zeker. Baby's die gaan er voorlopig nog absoluut niet komen. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik er tegenwoordig ietsiepietsie (ik zeg: IETSIEPIETSIE) milder tegenover sta dan dat ik ooit heb gedaan, zou ik echt een hele grote paniekaanval krijgen als ik nu ineens zwanger zou blijken. Nooit heb ik nachtmerries, behalve dan wanneer ik droom dat ik zwanger ben (dan wel van één kind, dan wel van een drieling. Alle variaties zijn in deze terugkerende droom al voorgekomen, met als enige overeenkomst mijn totale paniek over datgene dat groeit in mijn buik en daar niet hoort te zitten). Niet dat ik een hekel heb aan kinderen, maar ze zelf krijgen? Daar moet ik toch echt nog even niet aan denken. Alleen al het vasthouden van zo'n baby met dat tere hoofdje dat je niet zomaar mag laten bungelen. Nog niet eens gesproken over poepluiers, peuterpubertijd en het feit dat er na 'aanschaf' niet zomaar meer geruild of geretourneerd mag worden. Nee, de maandelijkse ongemakken die je als vrouw hebt zijn geen pretje, maar ik zie het eerlijk gezegd toch ook als een een klein feestje, waarbij ik met een blijde glimlach op mijn gezicht aan vriendje kan vermelden dat er nog vriendje junior aan zit te komen.

Wat samenwonen betreft kan ik erg kort zijn. Hoewel ik tot twee jaar geleden had gedacht dat dit voorlopig nog niet zou gebeuren, maak ik alweer sinds een half jaar deel uit van een tweepersoons huishouden. En ik moet zeggen: dit bevalt me toch wel erg goed. Ik vond 'samenwonen' altijd zo oud en volwassen klinken, maar eigenlijk is het niet meer dan met twee personen samen in één huis wonen (duh!). Het is verkering, maar dan zonder gesleep van spullen. Het is een relatie, maar dan zonder rotte groenten in je koelkast (omdat je die een week lang op je studentenkamer hebt laten liggen). Natuurlijk kleven er ook minder leuke kanten aan (niet altijd ruimte voor jezelf, niet altijd zelf bepalen wat je eet, elkaar ook zien op slechtere momenten), maar die wegen niet op tegen de gezelligheid die dit alles met zich meebrengt. Zolang je elkaar vrij laat en het samenwonen niet interpreteert als 'alles samen doen', is het iets wat rustig voort kan vloeien uit en samen kan gaan met het jonge leventje dat je tot nu toe altijd hebt geleid.

Maar goed, wie samenwoont krijgt op een gegeven moment toch de onvermijdelijke vraag: 'En, wanneer gaan jullie trouwen?' Nou, lieve mensen, voorlopig nog even niet. En als het dan toch uiteindelijk gebeurt, dan alsjeblieft geen bruiloft met alles erop en eraan. Iedereen moet natuurlijk zelf weten hoe die trouwt en hoe 'de mooiste dag van zijn/haar leven' eruit moet komen te zien, maar voor mij geen witte prinsessenjurk, grote flitse trouwwagen, een stapelshoge bruidstaart (die door al het glazuur en marsepein niet te eten is) of stress over welke pen bij het gastenboek moet komen te liggen. Als ik soms hoor hoeveel geld er aan één zo'n trouwdag wordt uitgegeven...daar ga ik eerlijk gezegd veel liever héél lang van op huwelijksreis. Nee, trouwen lijkt me leuk, maar dan vooral om het feest, de gezelligheid en de cowboylaarzen die ik die dag dan zal dragen.

Wat er echter ook gebeurt: of ik nu wel of niet trouw, wel of geen kinderen krijg, wel of geen huis koop. Het belangrijkst vind ik om vooral zoveel mogelijk te blijven doen waar ik zelf zin in heb en waar ik mij fijn bij voel. De één trouwt, de ander gaat op reis. De één maakt carrière, de ander besteed liever wat meer tijd aan de kids. Niks is goed of fout. Zolang je maar niets doet omdat het moet of omdat het nou eenmaal zo hoort. Volwassen worden we allemaal - daar kan je niet omheen -,  maar het is maar net wat je er zelf van maakt. En zolang je naast je volwassenheid ook het kind in je blijft dragen, zal iedere nieuwe levensfase spelenderwijs je leven komen verrijken.