donderdag 25 oktober 2012

Baby you can't drive my car

Parachutespringen, bungeejumpen, diepzeeduiken, abseilen, rotsklimmen...

Wanneer je mensen vraagt naar hun lijstje met meest enge activiteiten, dan zijn bovenstaande bezigheden vaak de eerste dingen die genoemd worden. Wanneer ik echter kijk naar mijn lijstje, dan zie ik daar heel iets anders bovenaan staan. Niet de hoogte, de diepte, het koord of de zuurstoffles zijn het die mij angstige zweethandjes geven. Nee, het is een doodsimpele, alledaagse, veelvuldig uitgevoerde handeling, waar ik al een aantal jaar voor probeer te vluchten, maar waarvan ik mijn angst ervoor nu toch echt onder ogen zal moeten zien.



Autorijden.
Het is op zijn zachtst gezegd niet mijn grootste hobby.
Daar waar de meeste leeftijdsgenootjes al voor hun achttiende stonden te trappelen om achter het stuur te kruipen, zag ik er nog niet echt het nut van in om zelf de weg onveilig te maken. In plaats van een rijbewijs kocht ik liever een vliegticket en liet ik mij met de Greyhound-bus door Australië en Nieuw Zeeland rijden om mijn eigen lijstje van extreme activiteiten af te werken.

Op mijn eenentwintigste kon ik er dan echter toch niet omheen. Het duikbrevet mocht ik dan inmiddels al een aantal jaar op zak hebben, van dat rijbewijs was ondertussen nog steeds niks gekomen. En tja, aangezien zo'n papiertje toch een beetje bij je status als 'volwassene' hoort, zat er ook voor mij niets anders op om een rijschool te zoeken en rijles te nemen.

Nou, dat heb ik geweten. Dacht ik in eerste instantie nog dat mijn rij-ontwijkende gedrag gewoon te wijten was aan simpele desinteresse, eenmaal achter het stuur bleek dat ik al die jaren onbewust al wist dat deze vorm van voortbewegen niet aan mij besteed was.Van de allereerste les tot mijn allerlaatste examen: de uitspraak 'voel je één met de auto' heb ik helaas nooit in werkelijkheid mogen ervaren.

Dat ik, toen ik na drie keer eindelijk het papiertje had (dankzij een examinator met medelijden), meteen weer voor een half jaar naar het buitenland vertrok, hielp ook niet mee om mijn rijvaardigheid te vergroten. Het rijbewijs was dus misschien wel 'in the pocket', maar daarmee meteen ook héél diep weggestopt!

En zo kwam het dat ik als 'roze pasje bezitster' uitgroeide van iemand die niet graag reed, naar iemand die gewoon simpelweg helemaal niet meer reed. In de auto zitten vond ik prima (ik ben een van de beste en meeste makkelijke bijrijders die je kunt hebben, al zeg ik het zelf), maar zodra ik zelf achter dat stuur moest kruipen...



Een klein lichtpuntje kwam toen ik een vriendje kreeg met een auto. Een oud, klein bakkie en bovendien een automaat. Wat een verademing! Niks geen afslaande motoren of klungelen met de pook. Gewoon remmen, gas geven en sturen. Waarom kunnen niet alle auto's zo gebouwd zijn?

Maar automaat of geen automaat. Stiekem weet ik ook wel dat ik mijn angst niet alleen daarop kan afschuiven. Feit is dat door mijn eigen schuld (lees: kop in het zand) het autorijden beetje bij beetje steeds meer naar boven is geschoven op mijn 'enge dingen lijstje'. Het is net als bungeejumpen. Des te langer je op de afgrond blijft staan en er over na blijft denken, des te enger het wordt. Niet denken moet je, maar doen! Inademen, afzetten en springen!

En dus sta ik hier. Aan de afgrond. Mijn adem stokt, maar ik wil het toch. Ik ben er klaar mee namelijk. Klaar om dat 'bange rijwijf' te zijn, klaar met het verzinnen van smoesjes ('Nee joh, ik fiets juist graag in de regen!'), klaar met afhankelijk zijn en klaar met de schaamte voor mijn rij-angst.

De komende drie maanden hebben we een auto te leen (de smoes van 'we hebben geen auto' gaat bij deze dus al niet meer op) en het wordt tijd dat ook ik daarin ga rijden.
Komende zondag is het zover. Hoewel ik liever zou gaan parachutespringen of bungeejumpen, is vriendje onverbiddelijk. We gaan de auto in. Of beter gezegd: ik ga de auto in.

In gedachten adem ik alvast in. Niet denken, niet miepen, maar rijden. Het industrieterrein lijkt ons een veilig startpunt. Nu maar hopen dat ze het elastiek ook goed ingesteld hebben!



4 opmerkingen:

  1. De handrem zit gewoon rechts!
    Je kunt het!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hihi wat een perfect plaatje bij het praatje! Hoe vaker je het doet hoe minder eng het wordt. (hoewel ik daar bij bungeejumpen dan weer niet zo zeker ben).
    miep miep

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En zo leer ik met ieder bezoekje weer iets van je! Hoe is het gegaan met oefenen? Ben je ingehaald door een brommobiel op het industriegebied of gewoon direct via de snelweg naar huis gereden? ;-)

    BeantwoordenVerwijderen