Mijn eerste 'Doto': verslag van (letterlijk) een wandelGEK

Waarschuwing: Mocht iemand je ooit mee vragen voor een nachtje stappen en doorhalen in Bornem, België. Niet doen! Laat je er niet inluizen! Voor je het weet zit je namelijk vast aan een 21 uur lange waanzinstocht en dat heeft niets met muziek of danspasjes te maken...

Het begon allemaal afgelopen vrijdag, 12 augustus, 21:00.
Een paar uur eerder waren we al aangekomen in Bornem voor een flinke pastamaaltijd en om ons geestelijk voor te bereiden op wat er komen zou. Nog fris, fruitig, pijnvrij en vooral..onwetend. En dat is misschien maar goed ook. Dat 100 km namelijk ver is, dat hoef ik niemand te vertellen. Maar om ook daadwerkelijk te ervaren hoe ver 100 km is, dat is een heel ander verhaal! Hoe dat namelijk is en vooral voelt, dat kun je bijna niet uitleggen. Dat moet je zelf meemaken.

En zo stonden we dus rond 20:30 bij de start. In de rij. Jaja, wie dacht dat er slechts een zeer beperkte groep gekken is die zich aan dit soort gestoorde uitdagingen waagt heeft het goed mis. Wij maakten namelijk deel uit van een gezelschap van ruim 10.000 wandelaars (ter illustratie: dat is een ongeveer een kwart van de Vierdaagsedeelnemers). 10.000 mannen en vrouwen met allen hetzelfde doel: die 100 km halen. We stonden dus misschien wel voor 'gek', maar in ieder geval niet alleen.

Tien minuten voor de start. De sfeer is lichtelijk gespannen en ook wel een beetje opgefokt. Als ongeduldig trappelende paarden staan we te wachten tot eindelijk dat startschot klinkt en we mogen gaan lopen. Dat het inmiddels ook is begonnen met regenen en de eerste poncho's uit de tas zijn getrokken, maakt dit gevoel er alleen maar sterker op. Ik wil niet meer stilstaan, ik wil lopen (na meer dan 75 km zou deze uitspraak overigens veranderen in: ik wil niet meer lopen, ik wil stilstaan, of nee - nog beter - zitten!).
En dan klinkt het eindelijk, het startschot! We mogen gaan! Eerst nog langzaam in de file het dorp uit en dan langzaam op tempo komen, de lange (en gelukkig inmiddels ook droge) nacht in. Ja, want los van die vele kilometers die je als 'Doto'er' moet uitstappen, is vooral ook dit het verraderlijke van deze loop: de hele nacht doorhalen, niet slapen en dan tegen de ochtend er nog steeds nog lang niet zijn. Niks je bed in na een nacht stappen, gewoon doorlopen!

En dat is wat we deden. Doorstappen. Over dijken, door bossen, langs dorpen. En in die dorpen zaten zowaar mensen om ons aan te moedigen! Wat fijn! Eerder was me verteld dat ik vooral geen 'Nijmeegse taferelen' moest verwachten, maar dit viel me allezins mee. Tot zeker 5:00 's ochtends kwamen we ze tegen. Mensen met kaarsjes, kaasjes en wijn. Genietend van al die gekken die voorbij kwamen. Zij blij, wij blij. Een win-win situatie zou ik zo zeggen.
Verder was de nacht vooral donker met af en toe goed kijken waar je je voeten neerzet. Gelukkig hadden we hoofdlampjes en van de organisatie ook nog een haarband met lichtgevende bolletjes gerkregen, waardoor je eigenlijk alleen maar de lichtgevende 'Mickey Mouse' voor je hoefde te volgen om op de route te blijven.

De uren gingen voorbij en voor we het wisten was het 3:15 en hadden we er 30 km opzitten. Tijd dus voor een korte rust, een kop thee en een eerste blaarpleister (voor pa). Even zitten, en dan hop weer door. Nog 70 km te gaan en bovendien 2 brouwerijen in het vooruitzicht. Een Belgische tocht zou immers geen Belgische tocht zijn als er geen bier bij komt kijken. En bier kun je krijgen!
Een kleine tien kilometer en 2 uur later waren we er: de Duvelbrouwerij. De eerste plek waar je gratis(!) een half literglas van het gele goud kon krijgen. Een cruciale plek ook, want als je je bedenkt dat het op dat moment langzaam tegen de ochtend begint te lopen en je inmiddels ook al 40km in de benen hebt zitten, dan zou het zomaar kunnen dat een een flink glas bier je op dat moment niet zo goed valt. Het is dan ook niet zo vreemd dat er genoeg wandelaars zijn die het na dit punt (of 10km later bij de Palm brouwerij) opgeven. Ongepland, maar ook gepland. Zo zijn er wandelaars die van tevoren al bedenken om slechts tot de 50km te lopen, zodat ze daarna ongestoord kunnen drinken en zich op kunnen laten halen. Ja, dat kan natuurlijk ook.
Maar wij niet. Wij waren vastbesloten om ook die tweede helft met kilometers vol te maken. Geen bier dus voor ons bij de Duvel, maar een kopje soep en even liggen, even met de beentjes omhoog. Héérlijk! Nog 60km te gaan.

En zoals het gaat met een toch als deze, is er ook hier een mannetje met een hamer die zo af en toe komt kijken of er nog iemand valt te slaan. Ditmaal was het pa, die hij op 50km bij de Palm brouwerij moest hebben. Het was inmiddels licht geworden en met deze overgang van nacht naar dag, zonder slaap en met nog veel kilometers te gaan, kan het zo zijn dat je op een gegeven moment zin krijgt om je ogen dicht te doen. Al is het maar voor héél eventjes. Je hoofd is moe, je lichaam begint moe te worden en dan is er het besef: we zijn pas op de helft..Maar wie a zegt, moet ook b zeggen, dus geen gemekker, doorgaan!

Daar gingen we dus weer. De drie gekken met wandelschoenen aan. Was verbaasd dat ik mij eigenlijk nog best wel fit voelde en dat de slaapdip mij verder nog niet te pakken had gekregen. Natuurlijk voelde ik mijn voeten en benen wel, maar verder...alles liep gesmeerd!
Monter passeerden we dus het 55, 60 en 65 kilometer punt, waarbij we steeds een uur of anderhalf liepen en daarna even kort pauseerden. Niets lekkerder dan tussendoor namelijk even met de beentjes omhoog, het bloed wat  terug laten stromen en je voeten voor een paar seconden niet te voelen.
Maarja, hoe vaak je ook pauseert en hoe goed fit je je qua geest ook voelt, het is gewoon niet te voorkomen dat je op een gegeven moment moe wordt. Hoe verder je loopt, hoe stijver je bent na iedere rust. Steeds opnieuw is het even strompelen, de stijfheid kwijtraken en dan gewoon weer doorgaan.

Het beste is dan ook om niet teveel te denken aan hoe ver je nog moet. Of, zoals in het deelnemersboekje staat: 'Denk niet teveel aan dat getal 100. Denk ik kleine stukjes en geniet ondertussen van de route, de omgeving en het gezelschap.' Nou, nu kan ik jullie veel vertellen, maar genieten van de route en de omgeving doe je na 70 km echt niet echt meer! Überhaupt krijg je weinig mee van de natuur tijdens de tocht. Dat is a) omdat je de eerste helft in het donker loopt en b) omdat je daarna zo moe bent, dat het je echt niet kan schelen wat voor mooie boom er nu weer langs de weg staat. Ja, de route was zeker mooi, maar of ik daar nou veel van heb meegekregen?

Tijd voor een muziekje dus. Niets beter tegen vermoeide benen dan een de balkan beats van Shantel in je oren. In de pas, in de maat, ik kon er weer tegenaan!

Totdat..het begon te regenen. Daar waar we tot nu toe ontzettend veel geluk hadden gehad met het weer, met een droge nacht en aangename temperaturen, begon het nu toch echt met bakken uit de hemel te vallen. En het erge was dat het er niet op leek dat het snel zou ophouden.
Ja, en daar loop je dan. Met 75 km in de benen, in de regen, te zweten in je poncho. Het mocht dan immers wel regenen, maar koud was het niet. Benauwd was het, klam, vochtig. En geloof me, dan is 25km (lees: nog zeker 5 uur lopen) nog lang. Héél lang!

Inmiddels waren we dan ook op het punt beland dat we in de doorzettings- en overlevingsmodus aan waren gekomen. Denken deden we nu in blokjes van 5km. Een uurtje lopen, 10 minuten zitten, een uurtje lopen, 10 minuten zitten.
Bij de controleposten begonnen zich bij het loket 'Afvallers' steeds meer mensen te melden. Anderen lagen uitgeteld op de grond, lieten een traantje, of vielen gewoonweg in slaap op hun stoel, in soms de meest ongemakkelijke houding die je maar voor kunt stellen. De verbeten koppies begonnen hier en daar te hangen, maar er was ook wilskracht. De wilskracht (of was het gekheid?) om tóch door te gaan, tóch weer op te staan en te gáán. Gaan voor die 100 km!

Gelukkig was het na dik 2 uur regen eindelijk weer droog en begon ik me enigzins weer een beetje mens te voelen. Na mijn dipje bij de 75km, voelde ik me op punt 85 weer een stuk beter en begon ik langzaam te beseffen dat we het nu toch wel echt zouden gaan redden. Met nog geen blssures of blaren op de voeten, was ik 'gezegend' met slechts pijnlijke spieren en voeten. Opgeven was dus geen optie meer!

Maarja, ook met nog 'slechts' 15 km (nog drie uur!) te gaan, kan het allemaal nog erg lang duren. Steeds meer begon ik te verlangen naar dat magische cijfer 100, waarvan de aantrekkingskracht met iedere stap groter leek te worden. So close and yet so far away!

Op de route werd het ondertussen steeds rustiger. Letterlijk en figuurlijk. Daar waar eerst nog luidruchtig gesproken werd en af en toe zelfs een bulderende lach klonk, was het nu soms doodstil. Niet praten, niet denken, maar lopen. Lopen. Lopen.
Als in een soort trance werd het ene voetje voor de andere gezet. De glimlach vervangen door een verbeten koppie. Nog maar 10 kilometer! Nog even doorzetten. Ik wil niet, ik wil wel, ik moet! Doorgaan!

En dan wordt het aftellen. Nog 10, 9, 8... Als je mij op dat punt had gevraagd hoe lang een kilometer is, dan had ik je gezegd: Lang! Te lang! Op dit punt denk je namelijk niet eens meer in kilometers, maar in meters, in stappen. Alles om er maar te komen.

En dan..dan is het punt daar. Een spandoek: nog 500 meter tot de finsh! Nog 500 helse meters, maar dan zijn we er! Het punt waar we zo lang op hebben gewacht, waar we zo naar hebben uitgekeken. We hebben het gehaald! 21 uur nadat we in Bornem van start zijn gegaan, zijn we weer binnen. Eindelijk! Ik ben kapot, alles doet pijn, maar we hebben het gehaald! Wat een tocht, wat een ervaring! Het was afzien, maar met vlagen ook genieten. Genieten van de goede organisatie en van het feit dat we het hebben geflikt. Kom maar op met dat doodshoofskruisje! We hebben het verdiend! En we leven nog! Nouja, een beetje dan...Je had me namelijk niet naar de pendelbus en de auto moeten zien strompelen. Na 100 kilometer was het namelijk ook letterlijk klaar. Mijn voeten wilden niet meer en ik had nog maar drie wensen: een bad, een bank en een bed.

En hier zit ik dan. Inmiddels goed uitgeslapen, maar nog wel met de beentjes omhoog. Dit was eens..Nouja, misschien volgend jaar weer. Want daar ben ik wel over uit. Dit is iets dat je maximaal één keer per jaar moet doen.
Dus lieve paps, hoe zeer je mij er ook van probeert te overtuigen dat ik er over een paar dagen wellicht anders over denk. Ik ga over twee weken echt niet nog zo'n stunt uithalen in Goeree-Overflakkee. Ik mag dan misschien wel op je lijken, maar dit is toch echt het 'gekheids-gen' dat ons bij deze scheidt.