donderdag 11 augustus 2011

Prestatie of condoleatie?

Wandelschoenen *check*
Poncho *check*
Voldoende drinken *check*
Warme trui *check*
Pijnstillers *check*
Extra leven... *check*

Ja, dames en heren. Over precies 24 uur is het dan zover. Dan start voor mij wellicht wel mijn meest gestoorde en grootste uitdaging tot nu toe: De Dodentocht van Bornem (België).
Hoe de naam precies is ontstaan is niet bekend, maar het feit dat de tocht als logo een doodshoofd heeft en met het dragen van een doodskist wordt gestart, zegt wat mij betreft genoeg.


De dodentocht (door de Belgen ook wel liefkozend 'doto' genoemd). Wie dacht dat het lopen van de Vierdaagse al gestoord was, zal voor de gein zaterdagmiddag naar Bornem moeten afreizen. Dan kun je namelijk zien hoe wandelaars er na 100 km bijlopen. Pardon, zei u nou..? Ja, u hoort het goed: 100 km. In één stuk. Binnen 24 uur.
Waanzin is het, pure waanzin. Ik weet het, mijn verstand zegt het, maar toch ga ik het doen. Samen met mijn vader en moeder (die deze stunt al een keer eerder hebben uitgehaald) zal ik morgenavond om 21:00 aan de start verschijnen.

Noem het de kick, noem het gestoordheid. Ik weet niet precies wat de aantrekkingskracht is, maar ik weet wel dat ik benieuwd ben naar hoe je lichaam en geest zo'n uitputtingsslag ervaren. De vraag is namelijk niet óf ik het zwaar ga krijgen, maar wannéér ik het zwaar ga krijgen. Bij de Vierdaagse was ik er vrijwel honderd procent van overtuigd dat ik hem uit ging lopen. Over deze tocht durf ik dat nog niet zo stellig te roepen. Ik denk dan ook dat het bovenal een kwestie wordt van vooral niet teveel te denken, maar veel, héél veel te lopen.

Morgen zullen we het zien. Wordt het de dood of een doodshoofdmedaille. Wordt het een prestatie of een condoleatie. Zij die heengaan groeten u.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten