maandag 29 november 2010

Zeg nooit nooit

Het moge de meeste mensen inmiddels wel duidelijk zijn. Nog maar drie weekjes en dan verhuis ik van studentenstad Nijmegen weer terug naar mijn 'middelbareschooldorp' Veenendaal.
Jawel, u hoort het goed: Veenendaal. Dat dorp waarvan, als mensen mij twee jaar geleden zouden hebben gezegd dat ik daarnaar zou terug verhuizen, ik ze heel zou hebben uitgelachen. Wie, ik? Terug naar Veenendaal? Ik dacht het niet! Toch niet dit meisje, dat van kinds af aan al droomde over leven in de grote stad (het liefst een grachtenpand in Amsterdam ;)), veel verre reizen maken en een 'groots en meeslepend' leven? Het meisje dat altijd op zoek is naar nieuwe uitdagingen, nieuwe avonturen en nieuwe oorden?
Ik kan me nog goed herinneren dat ik net terug was van een jaar Australië en om mij heen ineens jonge stelletjes zag settelen in hun geboortedorp. Jonge mensen zoals ik, die samen gingen wonen in Veenendaal! Hoe burgerlijk wil je het hebben?! Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om ooit die kant weer op te gaan! Alleen het idee al..Brrr!


Tja, en nu zit ik hier dan toch. Tussen de ingepakte dozen die spoedig hun plekje zullen vinden in een gezamenlijk huisje in Veenendaal. Alle haren op mijn hoofd ten spijt, kan ik dan ook niets anders dan toegeven dat ook ik zo'n stelletje ben geworden. En het allerergste is nog wel - niet verder vertellen! - dat ik er stiekem eigenlijk heel erg veel zin in heb!
Toegegeven, ik heb me even over een drempel heen moeten zetten. Maar naarmate de praktische (en financiële) kanten steeds zichtbaarder werden en ik langzaam aan het idee begon te wennen, begon ik er steeds meer de positieve kanten van in te zien. Zo erg zelfs, dat ik nu zelfs bijna überenthousiast te noemen ben! En tegelijk met dat enthousiasme komen ook de eerder zo vervloekte 'burgerlijke' trekjes in mij naar boven. Naast dat ik het heerlijk vind om gezellig in ons nieuwe huisje te rommelen, was ik als een kind zo blij toen ik me afgelopen weekend te buiten mocht gaan aan allerlei fröbels om ons paleisje op te fleuren. Van tegelstickers tot theedoeken en dan heb ik het nog niet eens over de kneuterige kerststal die ik echt niet kon laten staan voor onder de kerstboom straks. Ik heb dan ook zo'n gevoel dat vriendjelief inmiddels het zinnetje 'Oh, wat is het toch gezellig' niet meer kan horen (arm jong!).

Maar hoe komt dat toch? Waarom heb ik ineens zo zin om in Veenendaal te gaan wonen? Ben ik mijn avontuurlust kwijt, slaat de saaiheid toe, of begin ik gewoon langzaam de leeftijd te bereiken dat burgerlijkheid onvermijdbaar is? Als ik er goed over nadenk, is het eigenlijk geen van allen. Want om nou te zeggen dat ik straks ga stilzitten. Ik heb me aangemeld als nieuw lid bij de recreatielopers, ga een avond 'proefspelen' bij een toneelvereniging en hoop meneertje nooit genoeg er nog steeds van te kunnen overtuigen dat een cursus salsales echt heel erg leuk kan zijn! Het lijkt er dan ook op dat ik het avontuur dit keer op een andere manier zoek. Niet door weg te gaan of een verre reis te plannen, maar door dichtbij huis nieuwe kansen en uitdagingen te zoeken. Want, uiteindelijk is dat denk ik toch waar het om draait: dat je zelf het avontuur in je eigen leven zoekt en er zelf wat van maakt. En of dat nou in een wereldstad als New York is of in een boerendorp als Veenendaal. Je bent zo burgerlijk en saai als je het zelf maakt. Want ik mag dan straks terugverhuizen naar een dorp 'terug', voor mijn gevoel ga ik er alleen maar op vooruit en liggen er ontelbare nieuwe dingen en uitdagingen op mij te wachten.
Dus...mocht je jezelf ooit betrappen op de gedachte 'Dat nooit!'. Trek die gedachte dan snel weer in en luister naar de moraal van dit verhaal: Zeg nooit nooit.

1 opmerking:

  1. Hallo Lieverd,

    We weten zeker dat je je draai gaat vinden in onze "wereldstad". En wie weet waar je uiteindelijk terecht komt, want je zult je leven echt niet binnen de grenzen van Veenendaal laten afspelen. Maar geniet voorlopig maar van alle burgelijkheid en wij vinden het ook leuk, dat je op loopafstand komt wonen.
    Je vader

    BeantwoordenVerwijderen