maandag 25 oktober 2010

Een eigen huis...

Hoewel ik op dit moment nog in een mooie studentenwoning woon, zal het nog slechts enkele maanden duren voordat ik op straat wordt gezet en 'dakloos' wordt. De reden is niet omdat ik door mijn wangedrag een oprottermijn heb gekregen, of dat mijn pand zal worden gesloopt. Het is puur om het feit dat ik op dit moment in een pand van de studentenhuisvesting zit en sinds deze zomer geen student meer ben.
Omdat je de kans om de status dakloos te krijgen het liefst zo klein mogelijk wilt houden, ben ik samen met m'n vriendje sinds enkele maanden op zoek om samen een stulpje te vinden (alleen is na bijna twee-en-een-half-jaar verkering immers ook maar zo alleen). Dit blijkt echter makkelijker gezegd dan gedacht. Zelfs buiten de grote en populaire steden kan de wachttijd oplopen tot minstens 5 jaar. En dat te bedenken dat iedere week 200 tot 300 mensen op het aanbod huurwoningen reageren!
Dat de woningnood hoog is, begrijp ik. Het waren echter vooral veel andere aspecten die mij steeds meer opvielen en waarvan mijn frustraties soms nog wel eens hoog op wilden lopen. Net op het punt dat ik dan ook eindelijk had besloten daadwerkelijk iets met die ergernissen te doen in de vorm van een klachtenbrief, was daar ineens die prijsvraag. Een initiatief van de gemeente om de woningnood onder starters aan te pakken. De prijs? €3000! Dat liet ik mij als arme en pas afgestudeerde starter geen twee keer zeggen! De hersens begonnen te borrelen, frustratie werd omgezet in inspiratie, en de klachtenbrief maakte plaats voor kritisch stukje tekst. Ik zeg: laat die prijs maar komen!


---------------------------------------------------------------------------------------------
Weg met ‘allochtonen’ in de woningbouw
Hoe integratie en samensmelting het probleem van jongerenhuisvesting zouden kunnen oplossen


VEENENDAAL – Integratie, inburgering en multiculturaliteit. Het zijn slechts een aantal begrippen waar we in Nederland dagelijks mee worden geconfronteerd. Is het niet in een kamerdebat, dan is het wel in de media, of gewoon tijdens een gesprek bij de bakker om de hoek. Opvallend is echter, dat wanneer er over deze begrippen gesproken wordt, het eigenlijk altijd gaat over allochtonen en de bijbehorende problematiek. Nooit hoor je iemand over de ‘integratiekloof’ binnen Nederland en het feit dat ook hier groepen mensen compleet van elkaar gescheiden leven. Gek eigenlijk. Want laat daar nou juist nog een hoop te behalen zijn.


Woensdagmiddag 12:15. Vandaag is het, wat mijn vriend en ik noemen, grote-huisjes-loterij-dag. Iedere week wordt op deze dag, stipt om 12:00 uur, bekend gemaakt wie in aanmerking komt voor een huurwoning en wat het woningaanbod voor de komende week zal zijn. Vol spanning bekijken we het resultaat, om – nadat we hebben geconcludeerd dat we deze week niet ‘in de prijzen vallen’ – daarna snel te bekijken wat onze opties voor de nieuwe ronde zijn.

Beide starter zijnde, midden twintig en voor het eerst samen op zoek naar een huisje, hebben we als nieuwkomers op de woningmarkt niet veel eisen. Kopen kunnen we nog niet en wat een huurwoning betreft hebben we eigenlijk als enige voorwaarde dat er een extra slaapkamer aanwezig is (het samenwonen moet wel leuk blijven) en iets van een balkon of een klein tuintje.

Tot zover alles prima. Onze eisen zijn laag en ons gemoed is positief. Kortom, we hebben er zin in! De problemen beginnen echter wanneer we samen het woningaanbod van Veenendaal doorspitten. Hoewel het een prachtig initiatief is dat de gemeente ook lotingwoningen aanbiedt (om ook zoekende die wat minder lang ingeschreven staan een kans te bieden), is het wel een domper als blijkt dat een groot deel van die beschikbare woningen zogenaamde ‘seniorenwoningen’ of ’55-plus woningen’ blijken te zijn. En dan niet 1 of 2, maar soms zelfs meer dan de helft van het totale woningaanbod! Natuurlijk is het goed dat aan deze doelgroep wordt gedacht. Maar wat als op deze desbetreffende woningen slechts door enkele personen of soms zelfs door niemand wordt gereageerd? Mijn bevindingen uit de praktijk laten zien dat dit vaker wel dan niet gebeurt, terwijl op de overige woningen soms wel tot 300 personen staan te dringen. Wat gebeurt er met de woningen waar geen senior op regeert? Blijven deze leegstaan? Ten koste van degenen zonder 65-plus pas?

Woede is een slechte raadgever, zei mijn oma altijd. Dus toen ik mijn frustraties over de overdaad aan seniorenwoningen, waar blijkbaar helemaal geen vraag naar is, te boven was, begon ik over de kwestie na te denken. De eerste vraag die als vanzelfsprekend bij mij op kwam, was: waarom wel seniorenwoningen met een bijbehorend label, maar geen woningen speciaal gereserveerd voor jongeren? Het is over het algemeen bekend dat vooral starters moeite hebben om een woning te vinden, dus een apart aanbod speciaal voor hen gereserveerd zou geen overbodige luxe zijn.

Met aparte wooncategorieën worden echter geen extra woningen gecreëerd. Volgens mij ligt het probleem dan ook niet zozeer bij het feit dat er in Veenendaal te weinig huurwoningen worden aangeboden, maar in het feit dat deze woningen niet voor iedereen beschikbaar zijn. Dat er soms inkomens-eisen gesteld worden, is logisch. Maar waarom grens op basis van leeftijd? Is leeftijdsdiscriminatie niet iets wat tegenwoordig bij de wet verboden is? Bovendien, wie heeft ooit bepaald dat zodra je de magische grens van 55 bent gepasseerd, dat je dan alleen nog maar samen met andere 55-plussers samen in een flatje mag gaan wonen? Ik kan me niet voorstellen dat dit een beeld is waar toekomstige senioren op zitten te wachten. Helemaal niet in een tijd dat er regelmatig berichten in de media te horen zijn dat de hedendaagse bejaarden in ons land steeds vaker vereenzamen en vaak amper nog met de buitenwereld in contact komen.

Wat is dan wel de oplossing? Toen ik het praktisch ging bekijken, bleek ineens dat dit probleem eigenlijk helemaal geen probleem hoeft te zijn. Er is een overschot aan starters op de woningmarkt, seniorenwoningen blijven vaak leegstaan, en lang niet iedereen die pensioen ontvangt zit te wachten om zijn of haar dagen te slijten in een ‘bejaardenflat’. Misschien eenvoudig gedacht, maar ik zeg: één en één is twee!

Want, waarom geen jongeren en senioren samen in één complex plaatsen? De seniorenwoningen die via de woningbouw worden aangeboden zijn qua formaat vaak precies waar starters zonder kinderen naar op zoek zijn. Bovendien kan een samensmelting van jong en oud nog veel meer voordelen opleveren. Wat dacht je bijvoorbeeld van het overnemen van kleine taken of doen van klusjes voor elkaar? Het klinkt misschien moralistisch, maar dit zou voor beide partijen een hoop kunnen opleveren. Jongeren zijn vaak niet alleen starters op de woningmarkt, maar ook in het werkende leven. Dat betekent dat ze vaak veel van huis zijn en er dus niet altijd zijn om eventuele pakketjes aan te nemen of thuis te zijn voor het opmeten van de meterstand. Daartegenover staat dat ouderen vaak wel een handje kunnen gebruiken als het gaat om hulp bij boodschappen doen of het verwisselen van een lamp. Allemaal dingen waar we elkaar bij zouden kunnen helpen.

Vooroordelen zijn er in deze wereld al genoeg. Jongeren zijn luidruchtig en veroorzaken overlast. Ouderen zijn saai en doen niets anders dan achter de geraniums zitten. Wat helpt het echter om op basis van deze gegevens te besluiten dat het misschien maar beter is om deze twee groepen dan maar van elkaar te scheiden? Niets toch? Ook jongeren hebben wel eens zin in een lekker rustig avondje helemaal niets. En er zijn ook genoeg ouderen die het maar al te leuk lijken om eens meegevraagd te worden om ’s avonds in de kroeg een borreltje te drinken. Wie oud is, was eens jong en wie jong is zal eens oud worden. En natuurlijk zal de leefwereld van deze twee groepen van elkaar verschillen. Maar wat is daar erg aan? Juist door verschillende leefwerelden met elkaar te mengen, leer je elkaar beter begrijpen, leer je elkaar te accepteren en creëer je een plek waar mensen op goede wijze samen met elkaar omgaan. Er is al genoeg verdeeldheid in de wereld, dus waarom ook hier die scheidslijnen in stand houden en daarmee een probleem creëren dat er helemaal niet hoeft te zijn?

Want, en daar gaat het in dit verhaal uiteindelijk om, waarom bijbouwen of andere oplossingen zoeken terwijl er al voldoende woningen zijn? Weg met de seniorenwoningen! Gooi die grenzen open, integreer en maak van iedere ‘allochtoon’ een ‘autochtoon’. Je lost hier niet alleen een lange wachtlijst met trappelende starters mee op, maar je voorkomt hiermee ook leegstand en het doen van onnodige investeringen (ook niet onbelangrijk in tijde van crisis). Ik denk dat senioren staan te springen om wat meer leven in de brouwerij en dat starters best behoefte hebben aan wat wijze levenslessen onder het genot van een kop thee. Waarom constructies als maatjesprojecten en maatschappelijke stages bedenken, terwijl het veel eenvoudiger is om het probleem bij de kern aan te pakken? Zo sla je toch twee vliegen in één klap?

Als het om aangepaste woningen gaat, dan is het natuurlijk een ander verhaal. Maar in alle andere gevallen… Over het punt om gelijkvloers te wonen of de beschikking te hebben over een lift zal je geen een starter horen klagen. Het enige dat wij willen is ook de kans op een plekje en evenveel recht daarop te hebben als ieder ander. Als dat al teveel gevraagd is, dan is het nog maar de vraag of het integratiedebat ooit gesloten zal worden.

Mijn opa zei altijd: Een betere wereld begint bij jezelf. En laat het juist deze boodschap zijn, die hem altijd zo jong heeft gehouden.

Meisje-nooit-genoeg (ex- en hopelijk ook weer toekomstig Veenendaler), 18 oktober 2010

Geen opmerkingen:

Een reactie posten