You've got (real!) mail

'Als ik een ding zou mogen wensen,
 dan wenste ik iedere dag een brief.
 Zo een waar met pen op staat geschreven,
 dag mooi mensje, ik vin jou lief.'

In een tijd waarin we nieuwtjes delen via de sms, verhalen sturen per e-mail, conversaties voeren op de chat, onze mening geven op twitter en met elkaar in contact komen via Facebook; zou ik bij deze graag een oproep willen doen voor de comeback van het sturen van échte post. En nee, ik heb het in dit geval niet over het jaarlijkse vakantiekaartje of de handgeschreven kerstgroet (dan komen we er namelijk wel erg makkelijk vanaf), maar juist over de dagelijkse correspondentie waarvan de uitwisseling vrijwel alleen nog maar via digitale kanalen bestaat.

Kan jij je nog herinneren wanneer je voor het laatst spontaan een kaartje ontving? Een brief van je beste vriendin? Of een handgeschreven liefdesverklaring? Communicatie via de computer, telefoon of internet gaat tegenwoordig zo makkelijk, snel en goedkoop, dat we haast bijna zouden vergeten dat we vroeger nog echt moeite deden om met iemand op afstand in contact te komen. Er moest briefpapier gekocht, postzegels, wellicht een speciale pen. En dan zitten maar en schrijven. Eerst een kladje, daarna het echte werk. Zorgvuldig, op de lijntjes en zorgen dat je geen inktvlekken maakt. Dan rennen naar de brievenbus - net op tijd! - en dan kon het wachten op antwoord beginnen.

Echte post versturen is spannend en brengt een hoop opwinding met zich mee. Toen ik op 11-jarige leeftijd verhuisde naar een nieuw dorp, onderhielden mijn beste vriendinnetje en ik een ware ketting-correspondentie per post. Zij stuurde mij een brief en zodra ik deze ook maar uit de brievenbus had gevist, rende ik naar mijn eigen bureau en zorgde ervoor dat diezelfde middag weer een brief naar haar op de post ging. Tientallen enveloppen vielen er gedurende die tijd op mijn deurmat. Enveloppen met roze briefpapier, groene glitters, plaatjes uit popmagazines, roddels uit de buurt, stickers van onze idolen. Het was net alsof er iedere dag een klein cadeautje op mij lag te wachten. Een persoonlijk cadeau speciaal voor mij, verpakt in een envelop met daarop in sierlijke letters mijn naam.

Ik heb ook nog een tijdje een penvriendin (bestaat dit begrip tegenwoordig überhaupt nog wel?) uit Suriname gehad. Deze brieven kwamen niet zo vaak als de brieven die ik daarvoor had ontvangen, maar dat maakte ze niet minder speciaal. Op deze post zaten namelijk exotische postzegels en ze brachten mij verhalen van een wereld die ik niet kende. Natuurlijk is dit tegenwoordig allemaal hartstikke achterhaald en ligt de hele wereld met één druk op de knop aan je voeten. Maar geeft me niet die charme en opwinding die ik voel wanneer ik de postbode richting mijn deur zie lopen met een stapel brieven voor mij bestemd.

Alles moet goedkoper, makkelijker, efficiënter en sneller. Het is fijn natuurlijk dat dit tegenwoordig ook kan, maar het maakt veel dingen helaas ook vluchtiger. Daar waar ik tot ongeveer 13-jarige leeftijd een schoenendoos onder mijn bed had staan met daarin een verzameling van allerlei soorten brieven die ik ontving, is het enige 'tastbare' wat ik nu aan correspondentie heb; een overvolle inbox en een telefoon waarin speciale smsjes staan opgeslagen in een mapje.

De tijd van het ambachtelijk brieven schrijven lijkt voorbij. Liefdesverklaringen worden op Valentijnsdag verstuurd met een e-card, gelukkig Nieuwjaar wensen we elkaar per sms en papieren uitnodigingen voor feestjes, daar begint al helemaal niemand meer aan. En hoewel ik eraan meedoe en e-mail een ontzettend fijn en handig medium vind, kan ik mij er toch niet aan onttrekken dat het soms toch knaagt; zo'n lege brievenbus.

Dus vandaar deze oproep. De oproep om voor één keer de computer of telefoon opzij te leggen en de tijd te nemen om eens echt met aandacht voor iemand een boodschap achter te laten. Het hoeft niet iets bijzonders te zijn (hoeveel bijzondere dingen vertellen we normaal gesproken immers in een mail of sms?), als je er maar even de moeite voor hebt genomen. Vertel bijvoorbeeld je beste vriendin die laatste roddel, of laat je opa en oma weten dat je binnenkort weer eens langs komt. Kort, lang, per brief of kaart; het maakt mij allemaal niet uit. Zolang het maar handgeschreven is en er een postzegel op zit.

Dus koop van je beltegoed wat postzegels, schrijf je sms in een kaart, zend je e-mail in een brief, stop je tweet in een envelopje, en nodig je Facebook-vrienden uit om een gezamenlijke kettingbrief te starten. En wie weet, ligt er straks ook wel bij jou een klein handgeschreven cadeautje op de deurmat.