De morgenstond...

Je hebt mensen die niets liever zouden willen dan dat de dag pas om vijf uur begint. Mensen die uitkijken naar het donker, de mysterie van de nacht en pas tot leven komen wanneer de laatste zonnestralen achter de horizon zijn verdwenen. Deze zogenaamde 'nachtmensen' hebben een hekel aan vroeg opstaan en snoozen het liefst tien keer alvorens ze met een grom en een geeuw hun ochtendhumeur mee uit bed slepen.
Je hebt echter ook een categorie mensen van wie de dag niet vroeg genoeg beginnen kan. Mensen die fluitend de eerste zonnestralen in de ochtend begroeten en het liefst al hun klussen voor drie uur 's middags klaar hebben, zodat ze 's avonds op tijd hun bed weer in kunnen kruipen om er de volgende ochtend weer fris en fruitig naast te staan.

Ik ben iemand die duidelijk tot de laatste categorie behoort.
Hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik zeker niet sta te springen als 's ochtends mijn wekker gaat (sterker nog, de grom en de geeuw gaan bij mij niet zelden vooraf aan de uitroep: 'Ik ben nog zo moehoe!'), houd ik van het gevoel dat de ochtend mij geeft. Eenmaal mezelf uit bed gesleept en onder de douche gestapt, is de slaap uit mijn ogen en kan wat mij betreft de dag niet snel genoeg beginnen.

Het allerfijnste aan vroeg opstaan, is dat je letterlijk nog de hele dag voor je hebt en dat er nog heel veel uren zijn waarin alles van die dag gedaan kan worden. Dat is voor iemand zoals ik - met nooit eindigende to do lijstjes en altijd meer plannen dan in één dag passen - een waar geschenk uit de hemel. Tijdens mijn middelbare schooltijd had ik er al een handje van om voor het leren van toetsen voor dag en dauw op te staan en in de stille ochtend uurtjes alle informatie in mij op te nemen. Hetzelfde geldt voor het schrijven van mijn scriptie. Niets fijner dan weten dat er tijd genoeg is en dat het in zo'n geval niet uitmaakt als het eventjes niet lukt. Tijd zat immers! Nachtwerkers met deadline stress die de avond van tevoren nog met redbull's aan het studeren sloegen heb ik wat dat betreft nooit begrepen.

Maar het is niet alleen het 'zeeën van tijd gevoel' wat mij tot een ochtendmens maakt (immers, nachtmensen hebben net zoveel uren te besteden, alleen dan in een andere tijdzone). Het is vooral ook de sfeer die deze tijd van de dag met zich meebrengt. Daar waar nachtmensen vaak spreken over de 'mystiek van de nacht' of het feit dat het zo fijn is om bezig te zijn terwijl de rest van de wereld slaapt, heb ik dat gevoel juist bij de ochtend. Niets is zo fijn als 's ochtends op je fietsje te zitten en als een van de eersten de ontwakende wereld te aanschouwen. Of heel in de vroegte meteen uit bed je hardloopschoenen aan te trekken om langs weilanden te rennen waar de dauw en de nevel nog net boven het gras hangt.

Het is niet de nacht die avontuur met zich meebrengt, maar juist het krieken van de dag. De ochtend is het ultieme moment om je fantasie de vrije loop te laten gaan. Beeld je 's ochtends bijvoorbeeld eens in, dat je niet  op je fiets naar werk zit, maar op weg naar Schiphol, om die ene vlucht naar dat verre oord te pakken. Of zie dat verlaten weiland als een vallei uit een van je dromen, waar je kan doen en laten wat je wilt.
Terwijl de hele wereld nog rust, ben jij klaarwakker en kan je ongestoord ieder plan uitvoeren zonder dat iemand het merkt.

Ja, van mij mag het de hele dag wel ochtend zijn.