Home is where the heart is

Over een paar weken gaan we verhuizen.
Eindelijk is het zover! Een nieuw huis, een nieuwe inrichting. En waar kan je een meisje blijer mee maken dan met het shoppen naar spulletjes voor het nieuwe huis?

Nog voordat enig contract was getekend, was ik al druk in de weer met het hamsteren van woonideeën. Kleurenkaartjes van de bouwmarkt, behang-samples van de decoratiewinkel, plaatjes uit tijdschriften, een bezoek aan de Zweedse bouwpakketten-gigant. Alles werd zorgvuldig gefotografeerd, uitgeknipt, gesorteerd en verzameld in een mapje met het etiket 'Woonspiratie'.

Hoe vol het mapje inmiddels echter ook mag zijn, de meest leuke plek om ideeën voor je huis op te doen is en blijft gewoon de straat. Niks geen luxe warenhuizen of dure woontijdschriften, maar gewoon lekker ordinair bij mensen thuis naar binnen kijken en dan heerlijk ongegeneerd je mening geven. Daar kan geen VT Wonen tegenop.

Alhoewel...
Al vele rondjes lopend door verschillende straten en wijken, kom ik erachter dat verdacht veel huizen qua inrichting wel erg veel op elkaar lijken. En nee, dan doel ik niet op de standaard 'twee potten die symmetrisch voor het raam staan' (héél 2010!) maar dan heb ik het met name over de voordeur. Want waar ik ook loop en waar ik ook kijk, overal stuit mijn blik op deurhangers in de vorm van hartjes. Hartjes van riet, hartjes van hout, hartjes van ijzerdraad. Met linten, zonder linten, opengewerkt of massief. Hartjes, hartjes, hartjes.

Hardop vraag ik mij af wie deze trend gestart is en waar dat hart in hemelsnaam voor moet staan. Welkom in ons liefdevolle huis? Wij verwelkomen u met ons hart? Ik hou van jou (en daarmee van jullie allemaal)?

Het wordt nog mooier als ik diverse woningen tegenkom die naast hun hartenkreet ook nog de zeer inspirerende letters L O V E voor het raam hebben staan. Zou dit zijn om de boodschap nog duidelijker te maken? Om bezoeker en voorbijgangers er zeker van te laten zijn dat hier echt hele warme en liefdevolle mensen wonen? Ik moet mijzelf bedwingen om niet spontaan bij wat mensen aan te bellen en te vragen of ik een dikke knuffel kan krijgen en misschien een kopje thee mag komen drinken. Eens kijken hoe gastvrij al deze hartelijke mensen daadwerkelijk zijn.

Een iets minder onduidelijke, maar daardoor niet minder intrigerende variant op alle openbare liefdesbetuigingen zijn de houten letters die samen het woord HOME vormen. Want waarom zou je op je huis het woord 'huis' laten zetten? Zouden deze bewoners bang zijn dat hun woning wellicht voor iets anders wordt aangezien? Of is het hun manier om te laten weten dat ze thuis zijn en dat ze met een kloppend hart vol liefde zitten te wachten tot bezoekers bij hun hartjesdeur aanbellen?

Wat het antwoord ook mag wezen en wat de betekenis ook mag zijn, ikzelf ben erover uit dat dit nieuwe liefdesritueel op woongebied mijn inspiratiemapje niet zal halen. Niet dat ik geen liefdevol mens ben of niet dol ben op mijn nieuwe huis. Maar meer omdat ik mij liever vol hartelust stort op een inrichting die mijn eigen hart en ziel draagt en waar alle mensen straks hartstikke welkom zijn, ook als ze van hun eigen rieten hart geen moordkuil maken.

De klusjesman

Maandagochtend 8:00 uur. De bel gaat. Voor de deur staat een man in een mooie blauwe overal en een gereedschapskistje in zijn handen.

- "Goedemorgen mevrouw, ik kom voor het onderhoud van de ketel. U had aangegeven het liefst iemand zo vroeg mogelijk te hebben, dus ik dacht: laat ik dat vrouwke eens een plezier doen."

Het spettert een beetje buiten.
De man met de blauwe overal veegt zijn voeten en stapt met zijn stevige werkschoenen de kamer in en door richting de keuken.

- "Ja, ik rijd normaal gesproken pas rond achten weg, maar goed, als u aangeeft 'zo vroeg mogelijk' dan doe ik dat natuurlijk graag. Je kan een vrouw immers niet zomaar teleurstellen toch?"
- "Goh, eh, dat is erg vriendelijk van u. Het komt inderdaad niet vaak voor dat het onderhoud zo stipt wordt uitgevoerd. Fijn dat u de moeite heeft genomen. De ketel hangt hier. Mocht u nog iets nodig hebben, dan hoor ik het wel."
- "Vrouwke, gelooft u mij: het enige dat ik nodig heb is loonsverhoging en een portie mooi weer."
- "Oh, ok. Een kopje koffie dan misschien?"
- "Dat sla ik op dit tijdstip nooit af."

De man met de tang gaat aan de slag. Zelfverzekerd opent hij de ketel en begint aan zijn inspectie.

- "Ehm, pardon, zou ik er misschien even bij mogen om een kopje voor uw koffie te pakken?"
- "Maar natuurlijk, vrouwke. Excuses van mijn kant. Sorry dat ik in de weg stond. De keuken is en blijft toch immers het domein van de vrouw."
- "Nou, dat zou ik toch niet zo stellig willen beweren.."
- "Niet? Moet ik bij mijn vrouw niet proberen hoor, aan de slag in de keuken. Zekers te weten dat ze mij er met de deegroller weer uitslaat. Maar dat is niet zo erg. Laat vrouwen zich maar bezighouden met vrouwendingen, dan kunnen de mannen tenminste het echte werk doen."

Fluitend gaat de man verder in het domein van de vrouw. De tang wordt neergelegd en maakt plaats voor een stalen borsteltje voor het grondige schoonmaakwerk.

- "En heeft mevrouw nog een vakantie gepland staan?"
- "Nou, ik ben eigenlijk net terug van een lange reis, dus nee, er staat even niets op de planning."
- "Een reis? Met zo'n vliegding enzo? In nog geen duizend jaar dat ze mij daar inkrijgen! Moeders de vrouw heeft het één keer geprobeerd, zo'n vliegreis. Gelukkig werd toen mijn zwager ziek, dus konden we gewoon lekker thuisblijven. Niets voor mij al dat exotische gedoe."
- "Tja, smaken verschillen. Ik houd er wel van. Nieuwe landen, nieuwe culturen."
- "Ja, dat ken ik. Dat zei een nichtje van mij ook. Nieuwe landen, nieuwe culturen. Nou, die is er toch mooi vandoor gegaan met zo'n Afrikaan."
- "Ja, dat kan soms gebeuren. Maar wellicht is ze nu wel erg gelukkig?"
- "Ja, dat kan wel zijn, maar wat denk je van mijn tante? Vertelt eerst haar zoon dat hij homo is en dan zit haar dochter ook nog eens met zo'n neger in Afrika. Nou, dat is toch erg hoor! Dan mogen mijn ouders niet klagen met een zoon zoals ik."

De laatste restjes vuil worden door de man op behendige wijze weggeveegd. De klep van de ketel gaat dicht en de onderhoudspapieren worden tevoorschijn gehaald.

- "Als u hier even een krabbelke zou willen zetten. Dan weet ik zeker dat ik mijn euro's ook krijg, voordat de Grieken er straks mee vandoor gaan. Hartelijk dank. Ja, het is wat die crisis. Die Spanjaarden maar lui siësta houden en wij maar belasting betalen. Als ze daar in Den Haag nou eens wat aan zouden doen!
Maar ik wens u nog een prettige dag mevrouw. De ketel is weer schoon. Hartelijk dank voor de koffie en dat het met die zomer nog maar goed mag komen."

Zonder te weten wat ik hier nog verder op zou moeten antwoorden doe ik de deur open. De man in de blauwe overal stapt naar buiten. Het is 8:30. Buiten verdwijnt het laatste restje zon achter een dikke donkere regenwolk. Ik denk dat de zomer zich vandaag niet meer gaat aandienen.

Het onverzadigbare meisje

Acht maanden geleden is het alweer. De laatste hap, de laatste slik. Het meisje schreef nog één bericht en toen was het zover: de blaadjes in de achtertuin waren op en het werd tijd om de vleugels uit te slaan naar nieuwe oorden.
De zon en de wind voerden het meisje langs de meest bijzondere plekken. Ze kon er geen genoeg van krijgen. Van oost naar west en van boven naar onder. Haar vleugels klapten zich een slag in de rondte.

Totdat ze moe begon te worden. Moe en hongerig. Haar reislust mocht dan inmiddels wel een beetje gestild zijn, de honger naar nieuwe verhalen was dat niet. Een tijdje heeft ze haar knorrende maag weten te negeren.  Niet wetende waar ze precies trek in had, liet ze de verleidingen aan zich voorbij gaan. Groenvoer, bloemen, gras of sla; niks kon haar bekoren.
Tot ze het echt niet langer hield. De honger was te groot en de schreeuwende trek stond op volume tien. Blaadjes moest ze. Blaadjes! Niks geen 'slashimi' of exotische 'springbloemrol'. Gewoon een ordinair groen blad: oud, vertrouwd en lekker.

Wat lekker is smaakt naar meer en waarom zou je beproefd recept eigenlijk willen veranderen? Ok, een kleine aanpassing in de presentatie was wel nodig, maar los daarvan bleek het recept nog net zo smaakvol als in het begin.
Dus is het terug op de menukaart: Het onbeschreven blad. Het blad waar het meisje zoveel kanten mee op kan. Van snufjes kritiek tot vleugjes met humor. Acht maanden lang hebben alle ingrediënten kunnen rijpen. Maar nu is het oogsttijd en tijd om te plukken.

En dat is maar goed ook! Want het meisje heeft honger en is nog lang niet uitgegeten!