Een nieuw jaar, een kleine time out

2013. En weer is een jaar voorbij.
Toch wel een beetje vreemd altijd. Want hoewel zo'n overgang naar een nieuw jaar theoretisch gezien niet meer is dan alleen een paar nieuwe cijfers op de kalender, voelt het toch altijd als een soort omslagpunt of nieuw begin.

Mijn 'omslagpunt' kwam deze jaarwisseling iets na twaalven. Terwijl ik buiten stond met wat vrienden om het nieuwe jaar met wat siervuurwerk en spectaculaire sterretjes in te luiden, viel ineens het kwartje. Ok, misschien lag het aan de hoeveelheid alcohol dat zich de afgelopen uurtjes een weg had gebaand in mijn bloedbaan (daarvan wordt een mens immers altijd een beetje emotioneel en filosofisch), maar met het moment dat ik ons allemaal als kleine kinderen zo blij in de lucht zag springen tijdens het afschieten van een vuurpijltje, dacht ik ineens: hoe simpel kan het leven zijn?

Je druk maken om niks. Veel mensen zullen het wel herkennen. Mocht er in deze categorie een een prijs te vergeven zijn, dan weet ik zeker dat ik met de gouden plak naar huis ga. Mijn alter-ego is dan ook niet voor niets Meisje Nooit Genoeg. Ideeën en gedachten buitelen altijd en constant over elkaar heen. Positief, maar ook negatief. Productiviteit en vermoeidheid liggen soms letterlijk naast elkaar.

Maar wat is nou eigenlijk de zin van je druk maken om zaken die er eigenlijk niet toe doen? Ik was van tevoren erg bang dat ons oud&nieuw feestje een groot fiasco zou worden. Het thema was top, het aantal aanmeldingen een stuk minder. Wat blijkt? Ook met minder mensen kan het erg leuk zijn! Niks doemdenkerij of bezorgdheid om futiliteiten. Het is een cliché, maar waar is het ook: het gaat niet om de mensen die er niet zijn, maar om de mensen die er wél zijn!

En zo lig je dan 's nachts/'s ochtends na een avond vol knallen, bollen en fanatieke potjes triviant in je bed. Tevreden, voldaan én...met een plan voor het nieuwe jaar. Want hoewel ik niet aan goede voornemens doe, heb ik toch besloten voor komend jaar een aantal dingen anders aan te pakken.

Zo zal ik ik beginnen met een kleine time-out* van dit blog. Niet dat ik het schrijven niet meer zie zitten, maar omdat ik even uit de boemelende trein van steeds een nieuw stukje plaatsen wil stappen. Schrijven is leuk, maar kost ook tijd. En komend jaar zou ik die tijd graag willen steken in een kleine bundel voor kindergedichten en verhaaltjes waar ik ooit al mee ben begonnen (wel zo handig ook met een vruchtbare vriendengroep, waarbij de baby's mij om de oren vliegen).

Daarnaast heb ik besloten mij niet meer zo druk te maken over werk en het al dan niet vinden van een nieuwe baan. Natuurlijk zal ik blijven solliciteren en reageren, maar niet meer als een of andere maniak die zich wanhopig stort op alles wat los en vast zit. Beter steek ik die energie in de vacatures die mij echt wat lijken en probeer ik ondertussen de positieve kanten van mijn huidige baan in te zien (zoals voldoende vrije tijd hebben om voor de marathon van Amsterdam te trainen, of niet pap?)

Het leven is simpel en geluk zit in kleine dingen. De taak aan ons is om niet zelf constant naar problemen te zoeken, maar open te staan om het geluk ook daadwerkelijk te vinden. Dat is niet altijd makkelijk, maar wel de moeite waard om te proberen. Of het mij gaat lukken weet ik niet. Maar een goed begin zal ook in dit geval vast het halve werk zijn.

*Wijzigingen in de time-out zijn voorbehouden: mochten plostelingen schrijfkriebels zich voordoen, dan staat de auteur in haar recht om af en toe tussendoor toch nog een stukje te plaatsen, hetzij niet op een regelmatige basis.

Los in de uitgaanskooi

"Eigenlijk is uitgaan best wel een vreemd iets."
Mijn beste vriendinnetje M. kijkt om zich heen. Links staat een groepje uitgedost in koeienpakken te dansen alsof hun leven ervan af hangt. Rechts komt iemand binnen met een kamerplant en bestellen twee meisjes met een opblaasbare rookworst een wijntje aan de bar.
Terwijl ik nip van mijn drankje en bijna omver geduwd word door een plastic krokodil, kan ik niet anders dan de constatering van mijn vriendinnetje beamen. Uitgaan is inderdaad een vreemd iets!

Nu is het feestje waar wij derde kerstdag waren beland misschien een extreem voorbeeld van onze uitgaanscultuur. Maar nadat ik op het nippertje een luchtbed-crowdsurf-actie had overleefd en zonder pardon meegesleept werd in een hossende menigte, bedacht ik mij dat ook zonder de aanwezigheid van dansende planten en kekke plaksnorren het fenomeen 'op stap gaan' er eentje is van verbazing en verwondering.

Stel je eens voor: je staat op het station op de trein te wachten. Ineens komt er een vreemde jongen naast je staan, die zomaar uit het niets vraagt of hij een drankje voor je mag kopen en of hij je nummer mag hebben. Daarna stapt er een groepje meiden de trein in, die  - compleet met hoge hakken en korte rokjes - gekke danspasjes beginnen te maken in de coupé. De leuke jongen tegenover je begint na een glimlach spontaan tegen je aan te schuren en ach, weet je wat, je danst gezellig met hem mee. Je zit tenslotte in de trein.

Gek voorbeeld? Misschien. Maar feit is wel dat binnen de muren van het uitgaan heel andere regels lijken te gelden dan in het normale dagelijkse leven. Grenzen vervagen en wat normaal nooit lijkt te kunnen of mogen is ineens doodnormaal. Zet een groep mensen in een afgesloten ruimte, doe er wat muziek en alcohol bij en je krijgt een situatie die je nergens anders tegenkomt. Gaat uit en verbaas U.

"Zou het komen omdat we buiten op straat nooit eens lekker gek mogen doen?", vraagt M. serieus met een plaksnor op haar gezicht. "In ons normale leven wordt het niet echt geaccepteerd om even een gek dansje te doen of keihard een lied te zingen."
Een bierdouche ontwijkend neem ik een laatste slok van mijn drankje. 'Doe maar normaal dan doe je gek genoeg'. Zou dat het zijn? Dat we in het normale leven niet uit de band mogen springen, dus dat dan maar in een afgesloten ruimte met eenzelfde groep gelijkgestemde gekken  op onchristelijke tijden moeten doen? Of het wetenschappelijk is aangetoond weet ik niet, maar al dansend met een paar kerstballen in mijn handen denk ik dat het zomaar eens de clou van de avond zou kunnen zijn.

De mensen met de kamerplanten hebben zich inmiddels in het midden van de zaal verzameld voor een groot swingend bos. De jongens in de koeienpakken loeien en de meisjes met de rookworst staan te sjansen met Super Mario en zijn vrienden. M. en ik hebben inmiddels genoeg gekte voor een avond gehad. De benen zijn moe en de snor plakt niet meer. Het is tijd voor bed. Tijd om te slapen en wakker te worden in het normale leven. Nog een hele week in het gareel en dan mogen we weer. Los in onze kooi. 'Doe maar gek, want normaal doe je al vaak genoeg.'

Vriendin voor jou, vriendin voor mij

Vandaag liep mij in de stad een meisje tegemoet. Met een uitgestoken hand kwam ze op mij af. Even dacht ik: Ken ik haar? Totdat ze mij met een brede glimlach en een bijna overdreven vriendelijke 'Alsjeblieft!' een briefje in de hand drukte. Even snel als ze gekomen was, was ze weer verdwenen. In de verte hoorde ik haar nog roepen: 'Nieuw in Nederland. Hartstikke leuk!'

Nog niet helemaal bekomen van deze korte en nogal intense ontmoeting, kijk ik naar het verfrommelde papiertje in mijn hand. 'Vriendinvoorjou' staat er met vrolijke paarse letters geschreven. Een paar fleurige vlindertjes omlijsten het geheel. Ik vouw het briefje verder open en lees:

'Ben je verhuisd, maar ken je nog niemand? Ben je gescheiden? Zoek je een sportmaatje? Wil jij je hobby delen met iemand? Dan is Vriendinvoorjou echt wat voor jou! Surf nu snel naar onze site en ontmoet nieuwe vriendinnen van alle leeftijden uit het hele land!'

Hoewel ik nou niet echt perse op zoek ben naar nieuwe vriendinnen - en ik me eigenlijk ook wel afvroeg of ik er zo eenzaam uitzag dat ik dit briefje nodig heb - , is mijn nieuwsgierigheid stiekem wel een beetje gewekt. Ik heb altijd al een zwak gehad voor paarse letters en, wie weet, word ik dankzij deze site wel net zo überblij als het meisje dat in de stad de potentiële nieuwe vriendinnen staat te werven.

Thuis gekomen haal ik het briefje uit mijn zak, zet de computer aan en surf vol verwachting naar de genoemde site. Ik heb geluk; ook hier word ik verwelkomd met vrolijke vlinders en de kleur paars. 'Welkom!', staat er, 'Deze website is speciaal bedoeld voor vrouwen die om uiteenlopende redenen op zoek zijn naar een gezellige nieuwe vriendin.'  

'Goh, gezellig', denk ik. Gezellig is het ook op de foto's op de achtergrond. Allemaal lachende vrouwen die met elkaar allemaal gezellige dingen aan het doen zijn. Eens even kijken hoe dit precies werkt. Ik klik door naar de volgende pagina met het gepaste kopje 'Vriendinnen gezocht'. Onder verschillende categorieën (kletsen, shoppen, uitgaan, sporten) kan je hier je eigen oproep plaatsen in de vorm van een virtuele post-it. 'Hartsvriendin gezocht in de omgeving Den Bosch' bericht Tamara. 'Party, party' roept Oceana met drie uitroeptekens. Appie gaat liever wandelen met een cappuccino als beloning.

Hoewel er nog genoeg briefjes hangen met 'leuke, gezellige, spontane, lieve en humorvolle vriendinnen gezocht' ben ik nog niet helemaal overtuigd. Moet ik echt via een simpele post-it aflezen wie mijn nieuwe hartsvriendin gaat worden? Gelukkig helpt Vriendinvoorjou mij een handje. Zo raden ze mij aan lid te worden van een leeftijdsgroep (wel zo handig) en hebben ze alvast zes gezellige meiden met foto geselecteerd die graag een dagje met mij zouden willen shoppen, kletsen of hobby'en. 

'Nieuwe vriendin voor jou?', vraagt Vriendinvoormij. Ja, maar wel als je eerst een profiel aanmaakt. Vriendinnen maken doe je namelijk niet zomaar. Daar heb je een leuk profiel voor nodig. Liefst met foto. Want, zo vertelt deze vriendinnenwebsite, 'als je ook een foto uploadt maak je de meeste kans om sneller leuke vriendschappen op te doen'. Heb je dat leuke profiel dan weten te maken, dan kan je aan slag. Zelf post-its plakken bijvoorbeeld, of op een oproep van een ander reageren. Een ideale match is zo gemaakt. Drink jij je cappuccino na het wandelen het liefst met wat meer privacy en hoeft niet iedereen te weten dat jij wel met Rietje53 een middagje wil schilderen, dan kan je gelukkig ook nog privé berichtjes sturen. 'Zo kan je makkelijk je contacten onderhouden zonder dat iedereen meekijkt.'

Nog even kijk ik naar de naar de profielfoto's van lachende vrouwen die mij aanstaren vanaf de paars gekleurde pagina en denk dan aan het wel erg hartelijke meisje met het briefje. Nieuwe vriendin voor jou? Nee dank je, ik heb al een vriend.

Een fanatieke Sinterkaasfondue

Nu de pepernoten alweer maanden in de winkels liggen (en inmiddels ook alweer met vijftig procent zijn afgeprijsd), de Sint veilig met paard en pieten in Nederland is aangekomen, de eerste schoenen zijn gevuld en de laatste surprises in elkaar geflanst worden, is het weer tijd. Tijd om pannen bij elkaar te zoeken, stoelen bij elkaar te schuiven, de tafel te dekken en me samen met een groepje (oud)collega's met volle overgave te storten op de jaarlijkse Sinterkaasfondue.

Wie dit briljante idee ooit in het leven heeft geroepen weet ik niet meer precies. Maar feit is dat deze avond enkele jaren terug in het leven is geroepen en sindsdien is uitgegroeid tot een ware en smeuïge traditie. Zoals de naam van de traditie al verraadt, bestaat een groot deel van deze avond in het onderdompelen van grote stukken groenten en brood in twee flinke pannen dampende gesmolten schimmels (niet te verwarren met het paard van Sinterklaas).

Hoe lekker en gezellig dit echter ook mag zijn, het zijn uiteindelijk niet de kazige witlofschuitjes of geblancheerde champignons waarvoor we allemaal bij elkaar gekomen zijn. De naam 'Sinterkaas' is wat dat betreft gewoon een dekmantel. Het grote wachten is namelijk op het gedeelte van de avond dat plaatsvindt nadat alle pannetjes tot de laatste klodder zijn leeggeschraapt. Dan mogen namelijk de kadootjes en dobbelstenen op tafel komen en kan er begonnen worden met waar het allemaal écht om draait: het grote dobbelspel!

De stinkend goede ingrediënten van dit gerecht? Men neme: Een kleine groep mensen (tussen de 4 en 10 personen), per persoon 2 ingepakte kadootjes, een dobbelsteen en een portie stalen zenuwen. Meng dit alles met een flike doos pepernoten en in stukken gebroken chocoladeletters en je zult gegarandeerd een avond krijgen waar geen kleverige homp kaas tegenop kan!

Zodra de eerste dobbelsteen over tafel rolt is het hek van de dam. Dat de groep waarmee ik dit spel speel het woord 'fanatiek' volgens mij heeft uitgevonden, is aan alles te merken. De blikken staan op scherp, de ademhaling versnelt, de billen verschuiven naar het puntje van de stoel en er komen oergevoelens van territoriumdrift bovendrijven die we anders nooit bij elkaar hebben gezien. Dat de kadootjes verder weinig meer voorstellen dat afgestofte exemplaren van zolder of afgedankte presentjes van eerdere verjaardagen maakt in dit geval niet uit. Hoe lelijker de kado's des te fanatieker iedereen wordt.

"Nee, niet de krokodil-opscheplepel van mij afpakken!"
"Ja, hier komen met dat tennisracket!"
"Hoezo, ruil een kado met de persoon rechts van je?"
"Shit, ik heb nog helemaal niks!"
"Ja, lach maar met al die kado's van je!"
"Zes, zes, zes, zes!"


Nog leuker wordt het als op het allerlaatst alle kado's verdeeld zijn en de zogenaamde tijdklok wordt ingesteld voor de versnelde ronde. Daar waar iedereen eerst nog dacht al zijn of haar kado's veilig in the pocket te hebben, kunnen de kansen in deze laatste ronde ineens weer helemaal gekeerd zijn. Degene die nu niets heeft kan straks met het mooiste kado naar huis gaan en degene met de grootste stapel blijft straks misschien wel berooid achter. Tijd dus om nog één keer diep adem te halen en alles op alles te zetten om maar niet als de kaaskop van de avond naar huis te gaan.

Als een razende vliegt de dobbelsteen voor de laatste keer over tafel. Kado's worden verschoven van links naar rechts, personen wisselen van plek, spullen worden geruild, gepakt, gegooid, beschermd. En precies op het moment dat de chaos compleet is en de situatie uit de hand dreigt te lopen, worden we abrupt uit onze dobbelroes gehaald en laat het alarm ons weten dat het spel voorbij is.

Met een rode waas nog voor onze ogen en een grote klomp kaas bonkend in onze magen, kijken we ietwat verward naar de spullen die voor ons liggen. Een smurfenklok? Een opblaasband? Een boek met mislukte liefdesgedichten? Ok, die thermosfles en cocktailshaker zijn zeker niet onaardig. Maar verder? Hebben we ons daar net echt zo voor laten gaan? Wat een dobbelsteen en een tafel vol kadootjes al niet teweeg kan brengen. Sinterklaasje zou zich met schimmel en al omdraaien op ons dak.

Achja, gezellig was het wel. Zo leer je je collega's nog eens van een andere kant kennen! De kaas in mijn maag is inmiddels verteerd en de voorraadpop in vorm van een Japanse geisha gekruist met een Russische baboesjka heeft een mooi plekje gekregen op het dressoir. Het was een heerlijk avondje dat zeker niet stilletjes aan ons voorbij is gegaan. Ik zou zeggen: Volgend jaar weer?

Analytisch vermogen

"Hoi, ik bel over het tweede gesprek dat je gisteren met ons hebt gehad. We vonden je ideeën erg leuk, maar helaas moet ik je melden dat je het niet bent geworden. We hebben gekozen voor iemand met meer analystisch inzicht."
Verbouwereerd hang ik op. Het positieve gevoel waar ik twee dagen lang mee rondliep is met één telefoontje de grond in geboord. De baan is niet voor mij.

"We hebben gekozen voor iemand met meer analytisch inzicht". Op zich best een reeële reden voor afwijzing, ware het niet dat ik mij net een heel weekend had uitgesloofd op het uitwerken van creatieve ideeën voor een door hen voorgestelde marketingopdracht. Een promotie-actie moest ik bedenken. Creatieve manieren om mensen binnen de culturele sector te lokken. Blijkbaar was mijn creativiteit iets teveel van het goede. Te hoog opgeleid, te weinig werkervaring, teveel ervaring, te jong, te theoretisch. Ik heb ze allemaal al gehoord. Maar té creatief? Die is nieuw voor mij. Ach, ik vat het bij deze maar op als een compliment.

Het is dan ook niet makkelijk: mij in een hokje stoppen. Want wat moet je nu met een universitair geschoolde cultuurwetenschapper die vooral een theoretische achtergrond heeft, graag praktijkgericht wil werken, interesse heeft in schrijven en misschien ook wel iets totaal anders wilt? Ik moet eerlijk zeggen, dat ook ik daar geen duidelijke analyse van weet te maken.

Maar een beetje zuur is het wel. Het is alsof je per ongeluk in een winkel met Italiaanse kledingmaten bent beland en al de kleren in jouw maat ineens veel te krap blijken te zijn. In jouw ogen zou het perfect moeten passen, maar net als je denkt dat die rits toch dicht kan scheur je eruit. Een Italiaanse maat 38 is toch echt geen Hollandse maat 38. Zo ver reikt mijn analytsich vermogen dan weer wel.

En ja, ik wist dat mijn kans 1 op 3 was. Minder dan de helft, maar hé, naast analytsich inzicht speelt ook gevoel toch wel een stukje mee in dit soort zaken. De klik was er (tenminste, dat dacht ik), het netwerk, de kruiwagen, de kennis, de motivatie. Genoeg reden om te zeggen: Nou, weet je wat? We doen het gewoon! Maar het lot (of in dit geval: de ratio) besliste anders. Nummer 1 werd het niet, nummer 2 van de drie werd het wel. Daar is niets wiskundigs aan. Gewoon gevalletje van vette pech, niets aan te doen.

Ondertussen galmt dat ene zinnetje nog steeds door mijn hoofd.
"We hebben gekozen voor iemand met meer analytisch inzicht". Misschien moet ik de benaming 'creatieve duizendpoot' maar eens van mijn cv schrappen.