Een enkeltje paradijs

Vorige week zaterdag zaten Vriendje Nooit Genoeg en ik lekker te ontbijten toen plotseling de deurbel ging. 'Jehovah's', bromde vriendje met volle mond. 'Ik doe niet open hoor.' Vriendje heeft nogal een broertje dood aan mensen die hun religie aan de deur proberen te verkopen. En hoewel ook ik er niet echt op zat te wachten om tijdens mijn ontbijt gestoord en bekeerd te worden, kon ik het toch niet laten om toch naar de deur te lopen. Een beetje vriendelijkheid siert de mens (bovendien hadden die mensen ons al lang zien zitten) en daarnaast was ik eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar wat ze dit keer te melden hadden.

'Goedemorgen, ik ben Truus en dit is mijn vriendin Dinie, zouden we u misschien wat mogen vragen?' Nou, vragen staat altijd vrij, dus kom maar op. 'Heeft u ook het gevoel dat het de laatste tijd steeds slechter gaat met de wereld? Met al die aardbevingen, overstromingen, economische crisis...?' -'U bedoelt dat de wereld vergaat? Nou, daar geloof ik niet zo in hoor.' 'Nee, nee', zegt Truus, 'wij willen niet beweren dat de wereld vergaat, maar u moet toch toegeven dat het wel erg slecht gaat op dit moment?' -'Ehm, tja...is dat niet iets van alle tijden? Ups en downs horen nu eenmaal bij het leven lijkt me zo.' Nou, daar dachten de vriendinnen Truus en Dinie duidelijk anders over. 'Het is wel erg uitzonderlijk wat er de laatste tijd allemaal gebeurt hoor. Wellicht dat we u misschien een stukje uit de bijbel mogen laten lezen?' Eh ja, en daar raakten de dames mij toch echt kwijt. Prima om een praatje te maken, maar ook mijn vriendelijke belangstelling kent grenzen, dus bij deze heb ik de dames vriendelijk voor hun verzoek bedankt en aangegeven dat ik - met gevaar voor eigen leven (de wereld zou immers wel eens kunnen vergaan!) - toch graag mijn ontbijt wilde voortzetten.

Eenmaal terug aan de ontbijttafel, vroeg ik mezelf af waarom bepaalde groeperingen als Jehovah's getuigen eigenlijk nog steeds langs de deuren gaan. Denken ze echt dat ze op deze manier extra zieltjes zouden kunnen winnen? Je zou denken van wel, anders doen ze het niet. Maar dan nog.. Hoe frustrerend moet het zijn om bij iedereen onaangekondigd aan te moeten bellen, om dan vol overtuiging een verhaal te houden waar negen van de tien keer niemand op zit te wachten?

Sowieso ben ik nogal sceptisch wat het geloof betreft. Ben zelf zonder bijbel opgevoed, nooit naar een echte kerkdienst geweest en heb altijd op openbare scholen gezeten. Wellicht dat ik er dus ook te weinig vanaf weet om er een goed oordeel over te kunnen vellen, maar ik snap gewoon nooit zo goed waarom het voor veel gelovige mensen zo belangrijk is om ook anderen tot hun geloof te laten bekeren.
Kijk, stel dat de wereld vergaat. Wat zouden zij dan voor mij kunnen doen? Een plaatsje aanbieden op de ark? Naar wat ik weet (pin me er niet op vast; ik ben ook maar een bijbel-leek) mogen er van ieder soort maar 2 exemplaren mee, dus dat lijkt me een onmogelijk plan. Daarnaast denk ik dat als zelfs de Titanic een ijsberg niet aan kan, het mij stug lijkt dat een ark van hout het einde van de wereld wél zal overleven.

Maar wellicht draaf ik een beetje door met mijn ark verhaal (als het waar is, lijkt het me namelijk best gezellig). De hoofdreden waarvoor het duo Truus en Dinie bij mij aan de deur kwam, was natuurlijk om mij ervan te overtuigen dat ik er goed aan zou doen om volgens de regels van de bijbel te leven en mijzelf daarmee een vrijkaartje voor het hemelse paradijs te verschaffen.
Ja, en dat is precies het punt wat ik aan het hele geloof echt niet snap. Ik begrijp dat je als mens dingen wilt verklaren en ik vind het prima als je daarvoor je geluk zoekt in het geloof. Wat mij betreft is iedereen vrij om te denken en geloven wat hij of zij wilt. Of je nu naar de kerk gaat, de moskee bezoekt, drie keer per dag bidt of liever een mantra zingt: ik vind het allemaal prima. Maar laat ook mij vrij in mijn niet-gelovige leven en ga mij zeker niet vertellen hoe ik moet leven. Helemaal niet als die regels afkomstig zijn van een boek dat al meer dan duizend jaar oud is. Ik leef zelf volgens de regels zoals ik denk dat een goed mens moet leven en mocht er aan het einde dan een God of een hemel blijken te zijn, dan zullen die mij vast ook wel met open armen ontvangen.

Sowieso vind ik het eerlijk gezegd erg zonde om tijdens je hele aardse leven bezig te zijn met datgene dat (misschien) daarna komt. Mensen geloven, maar weten dus niet zeker dat er een hemel is. Wat als die hemel er straks helemaal niet blijkt te zijn? Heb je straks je hele leven volgens regels geboden geleefd, maar blijkt er aan het einde van de tunnel gewoon helemaal niets te zijn? Ik zeg niet dat het zo is, maar het zou zomaar kunnen. Daarnaast; wie zegt dat het paradijs misschien niet gewoon hier is? Gewoon hier, doodgewoon op aarde. Het is misschien niet altijd rozengeur en maneschijn, maar verder..Als je er zelf wat van maakt en bereid bent om de mooie dingen te zien, dan zou het paradijs wellicht gewoon voor je neus en aan je voeten kunnen liggen. Toch verrekte jammer als je daar pas op het laatst achterkomt, wanneer er geen tijd meer is om van iedere dag te genieten.

Ik wil met dit stukje dan ook niemand voor het hoofd stoten of het geloof als een ouderwets sprookje afschilderen. (Zoals ik al zei: ieder is vrij om te denken en geloven wat hij wilt.) Het enige dat ik graag zou zien, is dat iedereen - christen, moslim, atheïst - gewoon eens wat toleranter en ruimdenkender zou zijn en elkaar in zijn waarde zou laten. Geloof wat je wil, maar laat anderen vrij om niet te geloven of juist in iets anders te geloven. Scheelt voor de mensen achter de deur niet alleen een hoop frustratie, maar voor alle Truusjes en Dinies voor de deur ook een heleboel tijd. Tijd die ze mooi kunnen gebruiken om meer van het paradijs op aarde te genieten. Amen.